ஸ்ரீரங்கத்து வீடு – மண் அடுப்பு

இத்தனை அமர்க்களம் செய்து அந்த விளக்கெண்ணெய் மஹோத்சவம் தேவையா என்று இப்போது தோன்றுகிறது. வருடத்திற்கு ஒரு தடவை வயிற்றை சுத்தம் செய்வது நல்லதுதான். எங்கள் தலைமுறைக்குப் பிறகு இந்த வைபவம் நடந்ததா என்றும் எனக்குத் தெரியவில்லை.

 

இந்த விளக்கெண்ணெய் குடித்தலில் அதிகம் பாதிக்கபடுபவள் நான்தான். இரண்டுமுறை பின்னால் போய்விட்டு வந்தால் அசந்து போய் படுத்துக்கொண்டு விடுவேன். பாட்டியே என்னைப் பார்த்துப் பரிதாபப்படும் அளவிற்கு ஆகிவிடும் நிலைமை. ‘அடுத்த வருடத்திலிருந்து இதுக்குக் குடுக்க வேணாம். பாவம் பார்த்தாலே பரிதாபமாக இருக்கிறது’ என்று சொல்வாள் பாட்டி. ஆனால் ஒவ்வொரு வருடமும் மறக்காமல் – தான் சொன்னதை மறந்து கொடுத்து விடுவாள். அத்தனை அமர்க்களம் செய்த என் சகோதரன் ஜாலியாக விளையாடிக் கொண்டிருப்பான். ‘இவன் இப்படி அக்குல ஏறி, தொக்குல பாய்ஞ்சா, அந்த விளக்கெண்ணெய் எங்க வேலை செய்யும்? அது எப்பவோ ஜீரணம் ஆகியிருக்கும்’ என்பாள் பாட்டி. ‘அடுத்த வருடம் நாலு ஸ்பூனா கொடுக்கணும்!’ ‘அடுத்த வருடம் உன் கைல அகப்பட்டாதானே?’ என்று அவன் பாட்டிக்கு சவால் விடுவான்!

 

நாம் ஸ்ரீரங்கத்து வீட்டின் கூடத்தில் ஊஞ்சல் அருகிலேயே நிற்கிறோம், இல்லையா? அதற்குள் வி.எண்ணைய் விழா வந்து கட்டுரை திசை மாறிப் போய்விட்டது. சரி வாருங்கள் ஸ்ரீரங்கத்து அகத்தின் உள்ளே போகலாம். தலை பத்திரம்! மிகவும் தாழ்ந்த நிலைப்படிகள். சிறிது அசந்தால் தலையைப் பதம் பார்த்துவிடும். யாராக இருந்தாலும், சிரம் தாழ்த்தித் தான் உள்ளே வரவேண்டும். கூடத்திலிருந்து இரண்டாகப் பிரியும் வீடு. ஒரு வழி அரங்கு என்ற அறைக்குள் போய் தளிகை உள்ளில் முடியும். இன்னொரு வழி பின்பக்கத்து  ரேழி வழியாக புழக்கடையில் முடியும். தளிகை உள்ளிற்கு இப்படியும் போகலாம். புழக்கடை வழியாகவும் மாடிக்குச் செல்லலாம். அங்கும் ஒரு மரப்படி இருக்கும்.

 

இந்த உள்ளிற்கு அரங்கு என்று ஏன் பெயர் வந்தது என்று தெரியாது. பெருமாள் எழுந்தருளியிருப்பதால், அரங்கன் கோயில் கொண்டுள்ள இடம் என்று அரங்கு என்ற பெயர் வந்ததோ, என்னவோ. இந்த ‘அரங்கு’ என்னும் அறைக்கும் எங்களுக்கும் தொப்புள்கொடி உறவு. ஆமாம், நாங்கள் எல்லோரும் இந்த அறையில்தான் பிறந்தோம். அதனாலோ என்னவோ இன்றைக்கும் இந்த அறைக்குள் நுழையும்போதே மனதில் இனம் தெரியாத ஒரு உணர்வு ஏற்படும். இந்த உள்ளில் தான் எங்கள் தாத்தா காலத்துப் பெருமாளும் நாச்சிமார்களுடன் எழுந்தருளி இருக்கிறார். தினமும் பாட்டி தளிகை செய்து பெருமாளுக்கு கண்டருளப் பண்ணிவிட்டுத் தான் எங்களுக்கு சாதம் போடுவாள். எந்தப் பழத்தைக் கையில் கொடுத்தாலும் கண்களை மூடிக்கொண்டு ‘கிருஷ்ணார்ப்பணம்’ என்று சொல்லிவிட்டு சாப்பிடும் பழக்கமும் ஸ்ரீரங்கத்தில் தான் கற்றோம்.

 

அரங்கின் ஒரு மூலையில் ஒரு குழி இருக்கும். எதற்கு என்று தெரியாது. எல்லா குழந்தைகளும் தவழ்ந்து போய் அதில் உட்கார்ந்து கொள்ளும்! அரங்கிலிருந்து தளிகை உள்ளிற்குப் போக இரண்டு படி ஏற வேண்டும். தளிகை உள் பெரியது. நுழைந்தவுடன் வலது பக்கத்தில் பெரிய பெரிய மரப்பெட்டிகள் இருக்கும். அதில் பலசரக்குகள் இருக்கும். ஒரு டப்பியில் அச்சு வெல்லம் இருக்கும். பாட்டி மத்தியானம் தூங்கும் போது நானும் என் சகோதரனுமாக (அப்போது மட்டும் கூட்டு சேருவோம்) இந்தப் பெட்டியைத் திறந்து வெல்லம் திருடி சாப்பிடுவோம். மற்ற நேரங்களில் இருவருக்கும் சண்டை தான்!

 

தளிகை உள்ளில் ஒரு பெரிய அமுது பாறை இருக்கும். கருங்கல்லால் ஆன மேடை. ரொம்பப் பெரியது. அந்தக் காலத்தில் அதில் சாதத்தைக் கொட்டிக் கலப்பார்களாம் – புளியோதரை போன்ற சாதங்களாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். அதிலேயே அம்மி, உரல் இரண்டும் போட்டிருப்பார்கள். இட்லி, தோசைக்கு அரைக்கும்போது அம்மா அல்லது பெரியம்மா அந்த  அமுது பாறையின் மேல் ஏறி உட்கார்ந்துகொண்டு அரைப்பார்கள். அதை ஒட்டியே தொட்டி மித்தம். பாத்திரங்கள் அலம்புமிடம். அதன் பக்கத்தில் பெரிய சிமெண்டு தொட்டி. கிணற்றிலிருந்து தண்ணீர் இறைத்து இதில் நிரப்பி வைத்துக் கொள்வோம். பாத்திரங்கள் அலம்ப இந்த நீர் பயன்படும். கிணற்றிலிருந்து இதற்கு நீர் வர கல்லில் அரை வட்ட வடிவில் ஒரு பிறை (திறப்பு) கிணற்றின் அருகில் இருக்கும். கிணற்றிலிருந்து நீர் இறைத்து இந்தப் பிறையில் கொட்டினால் இந்த சிமென்ட் தொட்டியில்  நீர் விழும். ஸ்ரீரங்கத்தில் எனக்குப் பிடித்த பொழுதுபோக்கு  இது. ‘பாட்டி! சிமென்ட் தொட்டியில தண்ணீர் நிரப்பட்டுமா?’ என்று கேட்டு கேட்டு நீர் நிரப்பிக் கொடுப்பேன். தளிகைக்கு பாட்டி கிணற்றிலிருந்து குடங்களில் நீர் கொண்டு வந்து வைத்துக் கொள்வாள். நாங்கள் சின்னவர்களாக இருந்த போது மண் அடுப்புதான். விறகு அடுப்பு அது. மண் அடுப்பை பாட்டி மெழுகுவதைப் பார்ப்பது எனக்கு ரொம்பவும் பிடிக்கும். மெழுகி மெழுகி அடுப்பு மழுமழுவென்று இருக்கும். ராத்திரி படுக்கப் போகும் முன் அதை நன்றாகத் துடைத்து கோலமிட்டு விட்டு வருவாள் பாட்டி. அழகு மிளிரும். அதில் விறகு வைத்து தளிகை பண்ணுவாள் பாட்டி. காவிரித் தண்ணீர், விறகு அடுப்பு என்று பாட்டியின் தளிகை கமகமக்கும்.

தளிகை உள்ளில் இன்னொரு பிறை இருக்கும். அதற்குப் பெயர் பழையத்துப் பிறை. அங்குதான் பழைய சாதம் வைக்கப்படும்.

 

தொடரும் ………..

படங்கள் கூகிள் உபயம்