‘இங்க த்ரிஷா யாரு?’

 

 

கண் மருத்துவ மனையில் உட்கார்ந்திருந்தோம். பொதுவாக மற்ற மருத்துவமனைகள் போல கண் மருத்துவமனை இருக்காது. வந்திருப்பவர்கள் கண்ணை மூடிக் கொண்டு அல்லது ஒரு கண்ணை மட்டும் அவ்வப்போது திறந்து பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்கள். கூட வந்திருப்பவர்களும், கண்ணைக் காண்பித்துக் கொள்ள வந்திருப்பவர்களும்  எப்போது மருத்துவர் கூப்பிடுவார், எப்போது இந்த ஒற்றைக்கண் தரிசனம் முடியும்  என்று காத்திருப்பார்கள்.

 

அன்றும் அப்படித்தான் அந்த மருத்துவமனை சத்தமே இல்லாமல் இருந்தது. எங்களுக்கு முன் வரிசையில் ஒரு அப்பா, அம்மா இரண்டு சிறுமிகள் – ரொம்பவும் சின்னவர்கள் பத்து அல்லது பதினோரு வயது இருக்கலாம் – கூட ஒரு ஆண்ட்டி. கிசுகிசு என்று சன்னக்குரலில் அந்தப் பெண்கள் பேசிக்கொண்டே இருந்தனர். கூடவே சிரிப்பு வேறு. எனக்கு பார்க்கவே ரொம்பவும் பிடித்திருந்தது. மருத்துவ மனையின் சூழலையே அவர்களது சன்னக் குரல் பேச்சும் சிரிப்பும் மாற்றிக் கொண்டிருந்தது. முதலில் அவர்களது அம்மா மருத்துவரின் அறைக்குள் சென்றார். கூடவே இந்தப் பெண்களும் போனார்கள். ஐந்து நிமிடங்களில் திரும்பி வந்து தங்கள் தந்தையிடம் ‘அம்மாவிற்கு கடைசி வரி தெரியலை, அப்பா!’ என்று கொஞ்சம் கவலை நிறைய சிரிப்புடன் கூறினர். அடுத்து சிறுமிகளின் அப்பா உள்ளே போனார். இது முதல் சுற்று செக்-அப் தான். சிறுமிகள் தங்கள் அப்பாவின் கண்பார்வை பற்றி வெளியே வந்து பேசிச் சிரித்தனர்.

 

தங்களுக்குள் என்னவோ பேசிக்கொண்டு துளிக்கூட தங்களைச் சுற்றி இருப்பவர்களைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல் அந்தச் சிறுமிகள் சிரித்துக் கொண்டிருந்தது பார்க்கவே பரவசமாக இருந்தது. என்ன ஒரு அழகான பருவம்! எனது கடந்த காலத்தை நினைத்துக் கொண்டேனோ என்னவோ, அவர்கள் அறியாமல் அவர்களை நான் கவனித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

 

சற்று நேரத்தில் நர்ஸ் வந்தார். ;த்ரிஷா…!  த்ரிஷா…!’ என்று கூப்பிட்டுக் கொண்டே சுற்றிவரப் பார்த்தார். யாரும் எழுந்திருக்கவில்லை. நர்ஸ் உள்ளே போய்விட்டார். இந்த பெண்களுக்கு சிரிப்பு இன்னும் அதிகமாகியது. ‘ஏய்! யாரோ த்ரிஷாவாம்…..! யாரோ தெரியலையே….!என்று அங்கு உட்கார்ந்திருப்பவர்களை திரும்பிப் பார்த்து  கிளுகிளுத்தனர். ஐந்து நிமிடங்களுக்குப் பிறகு மறுபடி அந்த நர்ஸ் வந்தார்: ‘இங்க யாரு   த்ரிஷா….?’ இந்த முறையும் யாரும் நான் தான் த்ரிஷா என்று முன்வரவில்லை. அதனால் உள்ளே போய் கையில் ஒரு ஃபைலுடன் திரும்ப வந்தார். ‘குமாரஸ்வாமி லேஅவுட்…..’ என்று விலாசத்தைப் படிக்க ஆரம்பித்தார். அடுத்த நொடி! இந்தச் சிறுமிகளின் ‘குபீர்’ சிரிப்பு அந்த ஹாலை நிறைத்தது. ‘ஹேய்….நம்ம ஆண்ட்டி! ஆண்ட்டி உங்கள அந்த நர்ஸ்ம்மா த்ரிஷா ஆக்கிட்டாங்க… ஹே……ஹே……..ஹி……ஹி…..ஹோ….!’ அவர்கள் இருவருக்கும் சிரிப்பு தாங்கவில்லை.

 

அந்த ஆண்ட்டி பொங்கி வரும் சிரிப்பை (புடவைத் தலைப்பால் வாயைப் பொத்தி) அடக்கிக் கொண்டு எழுந்து உள்ளே போனார். இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த எனக்கும் சிரிப்பு தாங்கவில்லை. எனக்கு ஒரு சந்தேகம். மெல்ல எழுந்து அந்த சிறுமிகளின் அருகில் போனேன். ‘உங்க ஆண்ட்டி பேரென்ன?’ என்றேன். ‘தெரேசா’ என்றனர் சிரிப்பு அடங்காமலேயே அந்தச் சிறுமிகள். அன்னை தெரேசா த்ரிஷாவான விந்தையை எண்ணி எண்ணி சிரித்துக்கொண்டே வந்து என்னிடத்தில் உட்கார்ந்தேன்.

 

நேற்று மறுபடி அதே கண் மருத்துவ மனை. அந்தச் சிறுமிகள் இல்லை. ஆனால் அன்றைக்கு நடந்த அதே சம்பவம் சற்று மாறுதலுடன் நடந்தது. இந்த நர்ஸ் கொஞ்சம் புத்திசாலியாக இருந்தார். கூப்பிட வரும்போதே ஃபைலைக் கொண்டுவந்துவிட்டார்! ‘ பேரு என்ன?  ராஜாமணியா, ரோஜாமணியா…?’ என்று கேட்டுவிட்டு சரியான பெயரை நிச்சயப்படுத்திக் கொண்டு பிறகு ‘ராஜாமணி’ என்று அந்தப் பெண்மணியை கூப்பிட்டார்!

 

இந்த சம்பவங்கள் எனக்கு இன்னொரு சம்பவத்தை நினைவிற்கு கொண்டு வந்தது. கிட்டத்தட்ட இதே போல. உங்களுடன் அதையும் இங்கே பகிர்ந்து கொள்ளுகிறேன். அப்படியே உங்களுக்கு ஒரு சின்ன கேள்வி!

 

எங்கள் உறவினர் ஒரு பெண்மணி இதே போல ஒரு மருத்துவமனைக்கு போயிருக்கிறார். அவரது பெயர் குமுதா. அவரை எப்படி நர்ஸ் கூப்பிட்டிருப்பார் என்று ஒரு guess அடியுங்களேன்!

 

ஒரு சின்ன க்ளூ: இந்தப் பெயருடன் ‘அம்மா’ சேர்த்துக் கொள்ளுங்கள்.

 

நீங்கள் சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் இந்த நேரத்தில் இன்னொரு சந்தோஷச் செய்தியையும் உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளுகிறேன்.

 

எனது வலைத்தளம் மூன்று வருடங்களை முடித்து நான்காம் வருடத்தில் அடியெடுத்து வைக்கிறது. இந்தப் பதிவு எனது ஐநூறாவது பதிவு.

 

தவறாமல் வந்து கருத்துரை கொடுக்கும்  சக பதிவாளர்கள், என்னைப் பின்தொடர்பவர்கள், வாசகர்கள் எல்லோருக்கும் மனமார்ந்த நன்றி.