அன்புள்ள அம்மா…..,

எனக்கு வந்த ஒரு மின்னஞ்சலின் தமிழாக்கம்.

 

அன்புள்ள அம்மா,

எல்லா இளம் பெண்களையும் போலவே எனக்கும் திருமணம் என்பது மிகவும் இனிப்பான ஒன்றாக இருந்தது. திருமணத்திற்கு பின் என் இளவரச பேரழகனுடன் முடிவில்லாத இன்பத்தில் திளைத்திருப்பேன் என்று நினைத்திருந்தேன்.

 

ஆனால்…..திருமணத்திற்குப் பின் தான் தெரிந்தது, திருமணத்திற்குப் பின்னான வாழ்க்கை நான் நினைத்தபடி ரோஜாப்பூக்கள் தூவப்பட்ட அழகான பாதை அல்ல என்று. திருமணம் என்பது நம் மனதுக்குப் பிடித்தவனுடன் மட்டும் சந்தோஷமாக இருந்து சுகிப்பது இல்லை. அதற்கும் மேலாக பொறுப்புகள், கடமைகள், தியாகங்கள், விட்டுக் கொடுத்தல், அனுசரித்துப் போதல் இவற்றையும் சேர்த்தே திருமணம் என்பது என்று இப்போது புரிகிறது.

 

காலையில் நான் நிதானமாக எழுந்திருக்க முடியாது. எல்லோரும் எழுவதற்கு முன்பே எழுந்து மற்றவர்களின் தேவைகளை நிறைவேற்ற தயாராக இருக்க வேண்டும். நைட்டியுடன் நாள் முழுவதும் வீட்டில் சுதந்திரமாக அலைந்து கொண்டிருக்க முடியாது. நான் எப்போதுமே பார்க்க ‘பளிச்’ சென்று இருக்க வேண்டும். எப்போதுமே சுறுசுறுப்பாக வீடு முழுவதும் வளைய வந்து கொண்டிருக்க வேண்டும். நினைத்த மாத்திரத்தில் வெளியே போக முடியாது. குடும்பத்தவர்களின் தேவைகளைப் புரிந்து கொண்டு நடக்க வேண்டும். நினைத்த போது படுத்துக் கொள்ள முடியாது. என்னை யாரும் இளவரசியாக நடத்த வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கக்கூடாது. ஆனால் இங்கிருக்கும் ஒவ்வொருவரையும் புரிந்துகொண்டு அவர்களுக்குத் தகுந்தாற்போல் நான் அனுசரித்துக் கொண்டு நடக்க வேண்டும்.

 

அப்போதுதான் அம்மா எனக்குத் தோன்றும்: ‘ஏன்தான் கல்யாணம் செய்து கொண்டோமோ?’ என்று. உன்னுடன் நான் எத்தனை சந்தோஷமாக இருந்தேன். சில சமயங்களில் நம் வீட்டிற்கு திரும்பி வந்துவிடலாமா என்று தோன்றும். உன் மடியில் படுத்துக் கொண்டு நீ என்னைக் கொஞ்சுவதை அனுபவிக்க வேண்டும். நீ எனக்குப் பிடித்த உணவுகளை சமைப்பாய். நான் ஒவ்வொரு நாளும் என் தோழிகளுடன் ஊர் சுற்றிவிட்டு வரும்போது சுடச்சுட சாப்பாட்டை வைத்துக் கொண்டு காத்திருப்பாய். உன் மடியில் படுத்துக் கொண்டு எனக்கு துன்பங்களே இல்லை என்பது போல உறங்க வேண்டும் என்று பல சமயங்களில் தோன்றும்.

 

இப்படியெல்லாம் நினைத்துக் கொண்டிருக்கும்போது தான், அம்மா எனக்கு ஒரு விஷயம் உறைத்தது. நீயும் இப்படித்தானே திருமணம் செய்துகொண்டு உன் இளம் வயது நினைவுகளை துறந்திருப்பாய்? இன்றைக்கு நான் நம் வீட்டைப் பற்றிய இனிமையான நினைவுகளில் மூழ்க முடிகிறது என்றால் அது என் வயதில் நீ செய்த தியாகம் அல்லவா? எத்தனை கடமைகள், பொறுப்புகள், அனுசரித்தல் உன்னிடம்! இன்றைக்கு நான் இத்தனை மகிழ்ச்சியுடன் இருக்க உன் நல்லதனங்கள் அல்லவா காரணம்?

 

இதையெல்லாம் நீ எதற்கு செய்தாய் என்று யோசித்துப் பார்க்கிறேன். உன்னைப் பார்த்து, உன்னைப் போலவே நானும் இப்போது வாழ வந்திருக்கும் என் குடும்பத்திற்கு நல்லவைகளை வழங்க வேண்டும் என்பதற்குத் தானே?

 

உன்னிடமிருந்து நான் கற்ற நல்லவைகளை எனது குடும்பத்திற்குக் கொடுத்து நாளை இவற்றையே என் சீதனமாக என் இளைய தலைமுறைக்குக் கொடுப்பேன் அம்மா.

 

எங்களுக்காக நீ செய்த தியாகம், குடும்பத்தில் சந்தோஷத்தை நிலை நாட்ட நீ எடுத்த முயற்சிகள் எல்லாவற்றிற்கும் நன்றி அம்மா.

 

இதோ நானும் உன் பாதையில் நடக்க தயாராகிவிட்டேன்.

அன்புடன்,

உன் அருமை மகள்.