என்ன ஊரு இது?

 

காலைல எழுந்தா தண்ணி வருமா? மின்சாரம் இருக்குமா? ரேஷன் கடைல இன்னிக்காவது சர்க்கரை வந்திருக்குமா? – அன்றாடம் காய்ச்சிகளின் பிரச்னை இது.

என்ன ஊரு இது! வேறெங்காவது பிறந்திருக்கலாம்!

 

குண்டும் குழியுமா இருக்கிற தெருக்களில் இரு சக்கர வாகனத்தை ஓட்டிக்கொண்டு போவது தினசரி சர்க்கஸ். நாம் சாலை விதிகளை கடைபிடித்தாலும், எதிர்பாராத தருணத்தில் சின்ன சந்திலிருந்து வரும் டெம்போ. அதை ஓட்டும் விடலைப் பையனுக்கு தான் பிஎம்டபிள்யு ஓட்டுவதாக நினைப்பு. தடாலென்று இடப்பக்கம் ஒடித்து அங்கு அன்னநடை பயிலும் பாட்டியை எமதர்மனிடமிருந்து அப்போதைக்குக் காப்பாற்றி அந்தப் பெருமிதத்தில் முழு வீச்சில் ஆக்சிலரேட்டரை அழுத்துகிறான். தினமும் நடக்கும் நிகழ்வு என்றாலும் ஒவ்வொருமுறையும் இதயம் அலறுகிறது.

 

தான் ஒரு சுதந்திரத் தியாகி என்று செப்புப்பட்டயத்தை வாங்க படாதபாடு பட்ட ஒருவரின் நிஜ அனுபவங்களை இன்றைக்கு செய்தித்தாளில் படித்தேன். 32 வருடங்களில் அவர் தட்டிய கதவுகள் 321. அவர் ஏறி இறங்கிய படிகள் 60,000. எழுதிய கடிதங்கள் 1043. நீதி மன்ற முறையீடுகள் 2300. இப்படியாவது செப்புப்பட்டயம் தேவையா என்று தோன்றுகிறது. ‘எனக்கு உதவித்தொகை வேண்டுமென்பதற்காக இதைச் செய்யவில்லை. எனக்கு ஒரு அங்கீகாரம், மற்றும் மரியாதை வேண்டும் என்பதற்காக இத்தனை அலைச்சல்கள்’ என்கிறார் 85 வயதான, மும்பையை சேர்ந்த கௌர் ஹரி தாஸ். இவரது இந்த தொடர் முயற்சி திரைப்படமாக வெளிவந்திருக்கிறது. திரு அனந்த் மகாதேவனின் இயக்கத்தில். கௌர் ஹரி தாஸ் ஆக திரு விஜய் பாதக் நடித்திருக்கிறார்.

 

இதைப்போல இன்னும் எத்தனை எத்தனை தியாகிகள் தங்கள் ஊண் உறக்கம் மறந்து சுதந்திரம் வாங்கிக்கொடுத்தார்களோ, தெரியாது. இவர்களைப் பற்றிய பெருமிதம் இது ஒரு பக்கம். இன்னொரு பக்கம் இந்தத் தலைமுறைக்கு நமது சுதந்திர இந்தியாவின் முதல் குடியரசுத் தலைவர் யார் என்று தெரியாத – இன்றைக்கு ஒரு ஆங்கில செய்தி தொலைக்காட்சியில் கேட்ட கேள்விக்கு வந்த பதில்கள் ஏற்படுத்திய – வெட்கக்கேடு ஒரு பக்கம்.

 

ஒவ்வொரு முறையும் என்ன ஊரு இது என்று சலித்துக் கொண்டாலும், வேற எங்கயாவது பிறந்திருக்கலாம் என்று அலுத்துக் கொண்டாலும் சுதந்திர தினம் என்றால் மனதில் ஒரு உற்சாகம் பிறக்கிறதே, பட்டொளி வீசிப் பறக்கும் மூவர்ணக் கொடியைப் பார்த்தால் அசாத்திய புத்துணர்வு உண்டாகிறதே, தேசிய கீதம் பாடும் போது கண்கள் பனிக்க எழுந்து நிற்க செய்கிறதே இதற்குப் பெயர் தான் தேசபக்தியோ?

 

குறைகளுக்கு அப்பாற்பட்டவள் நம் அம்மா என்றால் தாய் நாடும் அப்படித்தானே? எல்லா குறை நிறைகளுடன் நான் இந்தியன் என்கிற பெருமையுடன் என் நாட்டைப் போல வருமா என்ற பெருமிதத்துடன் சுதந்திர தின வாழ்த்துக்கள்!

நட்புக்கு ஒரு கதை

வலைப்பதிவு உலக நண்பர்கள் அனைவருக்கும் நண்பர்கள் தின வாழ்த்துக்கள்!

 

 

ஸ்காட்லாந்து நாட்டில் ஃப்ளெமிங் என்ற பெயரில் ஒரு ஏழை விவசாயி இருந்தார். ஒருநாள் வயலில் வேலை செய்யப் போனபோது உதவி செய்யக் கோரி ஒரு குரல் அருகிலிருந்த சதுப்பு நிலத்தில் இருந்து கேட்டது. தன் கையிலிருந்தவற்றை அப்படியே போட்டுவிட்டு ஓடினார் ஃப்ளெமிங். ஒரு சிறுவன் இடுப்பளவு ஆழத்தில் அந்தப் புதை மணலில் சிக்கிக்கொண்டு, வெளியே வர முடியாமல் தத்தளித்துக் கொண்டிருந்தான். நல்லவேளையாக ஃப்ளேமிங் அவனை காப்பாற்றினார்.  ஃப்ளேமிங் இல்லையென்றால் அந்தச் சிறுவன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புதை மணலில் மூழ்கி இறந்திருப்பான்.

அடுத்த நாள் ஒரு ஆடம்பரமான வண்டி  ஃப்ளெமிங் வீட்டு முன்னால் வந்து நின்றது. நேர்த்தியாக உடை அணிந்த ஒரு பிரபு அவ்வண்டியிலிருந்து இறங்கி வந்து நேற்று ஃப்ளெமிங் காப்பாற்றிய சிறுவனின் தந்தை தாம் என்று அறிமுகம் செய்து கொண்டார். “நீங்கள் என் மகனின் உயிரைக் காப்பாற்றினீர்கள். உங்களுக்கு நான் ஏதாவது கொடுக்க விரும்புகிறேன்”, என்றார்.

“இல்லை, என்னால் எதுவும் வாங்கிக் கொள்ள முடியாது” என்று பணிவாக மறுத்தார் ஃப்ளெமிங். அப்போது அவரது பிள்ளை அவர்களது எளிய குடிசையின் வாசலுக்கு வந்தான்.

“அவன் உங்கள் மகனா?” என்று கேட்டார் பிரபு.

“ஆமாம்” என்று பெருமையுடன் கூறினார் ஃப்ளெமிங்.

“அப்படியானால் சரி, நாமிருவரும் ஒரு ஒப்பந்தம் செய்துகொள்ளுவோம். என் பிள்ளைக்குக் கிடைக்கும் அதே மிகச்சிறந்த கல்வியை அவனுக்குக் கொடுக்கிறேன். அவன் அவனது தந்தையைப் போலிருந்தால் பிற்காலத்தில் நாமிருவரும் பெருமை அடையக்கூடிய அளவுக்கு வருவான்” என்றார்.

சொன்னதோடு மட்டுமல்ல; செய்தும் காண்பித்தார்.

விவசாயியின் மகன் மிகச் சிறந்த பள்ளிக் கூடங்களில் படித்தான். லண்டனில் உள்ள புனித மேரி மருத்துவப் பள்ளியில் படித்து உலகம் புகழும் பெனிசிலின் கண்டுபிடித்த சர் அலெக்ஸ்சாண்டர் ஃப்ளெமிங் ஆனார்.

வருடங்கள் பல கழிந்தபின் பிரபுவின் பிள்ளை நிமோனியாவால் பாதிக்கப்பட்டபோது பெனிசிலின் தான் அவரைக் காப்பாற்றியது.

அந்த பிரபுவின் பெயர் லார்ட் ரண்டோல்ப் சர்ச்சில். அவரது பிள்ளை?

சர் வின்ஸ்டன் சர்ச்சில்!

தினை விதைத்தவன் தினை அறுப்பான். நல்லது செய்பவனுக்கு எல்லாமே நல்லதுதான் நடக்கும்.

வாழ்க்கையில்……

பணம் தேவையில்லை என்பது போல் வேலை செய்;

யாரும் உன்னை புண்படுத்தவில்லை என்பது போல் அன்பு செய்;

யாரும் உன்னை பார்க்கவில்லை என்ற எண்ணத்துடன் நடனம் ஆடு;

யாரும் உன் பாட்டைக் கேட்கவில்லை என்ற எண்ணத்துடன் பாடு;

சொர்க்கத்தில் இருப்பது போல பூமியில் வாழ்;

இதோ ஒரு சின்ன ஐரிஷ் வாழ்த்து எல்லா நண்பர்களுக்கும்:

உன் கைகளில் எப்போதும் செய்வதற்கு வேலை இருக்கட்டும்;

உன் பணப்பையில் எப்போதும் ஒன்றிரண்டு காசுகள் இருக்கட்டும்;

உன் ஜன்னலில் எப்போதும் சூரியன் பிரகாசிக்கட்டும்;

ஒவ்வொரு மழைக்குப் பின்னும் வானவில் தோன்றட்டும்;

எப்போதும் நண்பன் ஒருவனின் கைகள் உனக்கருகில் இருக்கட்டும்;

கடவுள் உன் இதயத்தை மகிழ்ச்சியால் நிரப்பட்டும்;

சைத்தானுக்குத் தெரிவதற்கு முன்  நீ இறந்து அரை மணி நேரம் ஆகி இருக்கட்டும்.

 

இனிய நண்பர்கள் தின வாழ்த்துக்கள்.

 

இது ஒரு மீள் பதிவு.

Greeting card courtesy: 123 greetings.com

 

பள்ளிக்கூட நினைவுகள்!

 

 

 

ஐந்தாம் வகுப்பு வரை திருவல்லிக்கேணி திருவேட்டீச்வரன் பேட்டையில் இருந்த (இப்போது இருக்கிறதா?) கனகவல்லி எலிமெண்டரி பள்ளியில் படித்தேன். என்னுடன் கூட ஒரு பிரபல குழந்தை நட்சத்திரமும் படித்தார் அதே பள்ளியில். ‘கோழி ஒரு கூட்டிலே சேவல் ஒரு கூட்டிலே’ பாடிய குட்டி பத்மினி தான் அந்த குழந்தை நட்சத்திரம்!

 

இப்போது புரிகிறதா என் பாபுலாரிடிக்குக் காரணம்?

 

முதல் வகுப்பு ஆசிரியை தர்மு என்கிற தர்மாம்பாள். வாரத்திற்கு ஒருமுறை வீட்டை ஒட்டடை அடித்து, ஜன்னல்கள், கதவுகள் எல்லாவற்றையும் துடைத்து சுத்தம் செய்து வீட்டை ‘பளிச்’சென்று வைத்திருக்க வேண்டும் என்ற பாடத்தை முதல் வகுப்பிலேயே எங்கள் பிஞ்சு மனதில் ஏற்றியவர்.

 

ஆறு, ஏழாம் வகுப்புகள் அங்கிருந்த ஒரு அரசு நடுநிலை பள்ளியில் படித்தேன். இந்தப் பள்ளியில் இருந்த பாட்டு ஆசிரியையும், (பெயர் மறந்து விட்டது. மன்னித்துவிடுங்கள் டீச்சர்) ஆங்கில ஆசிரியையும் (திருமதி கனகவல்லி) என்னால் மறக்க முடியாதவர்கள்.

 

‘தமிழன் என்றொரு இனம் உண்டு, தனியே அவர்கொரு குணம் உண்டு’,

 

‘சூரியன் வருவது யாராலே, சந்திரன் திரிவது எவராலே?’

‘மீன்கள் கோடி கோடி சூழ வெண்ணிலாவே, ஒரு வெள்ளிவோடம் போல வரும் வெண்ணிலாவே’ (இந்தப் பாட்டிற்கு கோலாட்டம் ஆடுவோம்) போன்ற அதி அற்புதமான பாடல்களை நான் கற்றது இந்த பாட்டு ஆசிரியையிடம் தான்.

 

அவரே எங்கள் பள்ளியின்  ‘ப்ளூ பேர்ட்’ (Blue bird) என்ற – கிட்டத்தட்ட ஸ்கௌட் போன்ற ஒரு அமைப்பிற்கும் ஆசிரியை. இந்த அமைப்பின் பாடல்கள் ஆங்கிலத்தில் இருக்கும். அதை அழகாகத் தமிழ் படுத்தி எங்களுக்கு சொல்லிக் கொடுப்பார்.

 

எனக்கு நினைவிருக்கும் ஒரு பாடல்:

bits of paper, bits of paper

lying on the floor, lying on the floor

make the place untidy, make the place untidy

pick them up, pick them up!

 

தமிழ் வடிவம்:

காகித துண்டுகள், காகித துண்டுகள்

தரையிலே பார், தரையிலே பார்,

அசுத்தபடுத்துதே, அசுத்தபடுத்துதே,

பொறுக்கி எடு, பொறுக்கி எடு.

 

 

இன்னொரு பாடல்

கரடி மலைமேல் ஏறி கரடி மலைமேல் ஏறி

கரடி மலைமேல் ஏறி அது என்ன பார்த்தது?

அது என்ன பார்த்தது? அது என்ன பார்த்தது?

மலையின் அடுத்த பக்கம் மலையின் அடுத்த பக்கம்

மலையின் அடுத்த பக்கம் அது எட்டி பார்த்தது

அது எட்டி பார்த்தது அது எட்டி பார்த்தது

திரும்ப மலைமேல் ஏறி திரும்ப மலைமேல் ஏறி

திரும்ப மலைமேல் ஏறி அது வீடு சென்றது!

 

இதே பாடலை ஆங்கிலம், கன்னட மொழிகளிலும் நான் பாட்டு ஆசிரியையாக இருந்தபோது குழந்தைகளுக்கு சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறேன் இவரை நினைத்துக் கொண்டே.

 

அவரே நடன ஆசிரியையும் கூட. பாரத நாட்டின் தவப்புதல்வா என்ற பாடலுக்கு நடனம் அமைத்துக் கொடுத்து எங்களை குடியரசு தினத்தன்று ஆட வைத்தவர்.

 

 லீலாவதி டீச்சர்

 

ஏழாம் வகுப்பு வரை திருவல்லிக்கேணியில் படித்துக் கொண்டிருந்த நான் எட்டாம் வகுப்பிற்கு புரசைவாக்கம் லேடி எம்.சி.டி.முத்தையா செட்டியார் பெண்கள் உயர்நிலைப் பள்ளியில் சேர்ந்தேன். 9 ஆம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தபோது எனக்கு சமூக பாட ஆசிரியை குமாரி லீலாவதி. வரைபடம் இல்லாமல் பாடம் நடத்தவே மாட்டார். என்னுடைய மேப் ரீடிங் ஆசைக்கு விதை ஊன்றியவரே இவர் தான். பாடம் சொல்லிக் கொடுப்பதென்றால் இவர் சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டும். நம் தலைக்குள் பாடத்தை ஏற்றிவிட்டுத்தான் மறுவேலை பார்ப்பார்.

 

அசாத்திய கோபம் வரும். பத்தாம் வகுப்பிற்கு போனவுடன், இவரே எங்கள் ஆங்கில ஆசிரியை. இன்று ஓரளவுக்கு ஆங்கிலம் பேசுகிறேன் என்றால் அடித்தளம் போட்டது இவர்தான். ஒருமுறை பள்ளியில் ஒரு பேச்சுப் போட்டி: தலைப்பு ஆங்கிலக் கல்வி அவசியமா? எல்லோருமே அவசியம் என்று பேசவே தயார் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். அதனால் நான் ஒரு மாறுதலுக்கு வேண்டாம் என்று பேசினேன். வந்தது பாருங்கள் ஒரு கோபம். கிட்டத்தட்ட ஒரு மாத காலம் என்னுடன் பேசவே இல்லை. என்னுடைய சமாதானங்கள் எதுவுமே அவர் காதில் விழவில்லை.

 

 சாந்தா டீச்சர்

 பதினொன்றாம் வகுப்பு (SSLC) ஆங்கில இலக்கணம் மற்றும் துணைப் பாட (non-detailed) ஆசிரியை. வெகு எளிமையாக ஆங்கில இலக்கணத்தை சுவாரஸ்யமாக சொல்லித் தருவார். எனது வகுப்பில் ஒரு ஆங்கில ஆசிரியை வந்து சேர்ந்தார். ஒருநாள் வகுப்பு முடிந்தவுடன் சொன்னார்: ‘Present Perfect Tense இவ்வளவு சுவாரஸ்யமாக இருக்கும் என்று நினைக்கவில்லை. நன்றி’. நான் ‘என் பதினொன்றாம் வகுப்பு ஆசிரியை திருமதி சாந்தாவிற்கு இந்த நன்றிகள் சேரட்டும்’ என்றேன்.

 

கேதாரேஸ்வர சர்மா என்னும் சர்மா ஸார்

எனது தமிழ் வாத்தியார். இன்று நான் ஒரு தமிழ் வலைப்பதிவாளர் ஆக பெயர் எடுத்திருப்பதற்கு இவரே காரண கர்த்தா. இவர் சொல்லிக் கொடுத்த ‘தேமா, புளிமா’ இன்னும் நினைவில் இருக்கிறது. இவர் வருடந்தோறும் செய்யும் ஆண்டாள் கல்யாணமும் மறக்க முடியாத ஒன்று.

 

லில்லி கான்ஸ்டன்டைன் டீச்சர்

 

 

எனக்குப் புரியாத கணிதத்தை என் தலையில் ஏற்றப் பார்த்து முடியாமல் போனவர். மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள் டீச்சர். இன்றுவரை கணிதம் எனக்கு எட்டாக்கனிதான்.

 

இன்னும் பல பல ஆசிரியர்கள். நேரம் வரும்போது அவர்களைப் பற்றியும் எழுத வேண்டும். நிச்சயம் எழுதுகிறேன்.

 

நானும் ஒரு ஆசிரியை ஆவேன் என்று எதிர்பார்க்கவேயில்லை. மிகவும் தாமதமாக எனக்கு ஆசிரியை ஆக ஒரு வாய்ப்புக் கிடைத்து, அதில் நான் வெற்றியும் பெற்றேன் என்றால் இந்த அத்தனை ஆசிரியர்களின் பங்களிப்புதான். இவர்கள் எல்லோருமே என்னை ஏதோ ஒருவிதத்தில் மெருகேற்றி இருக்கிறார்கள்.

 

 

எல்லா ஆசிரியப் பெருமக்களுக்கும் என் இதயம் கனிந்த வணக்கங்கள். ஆசிரியர் தின வாழ்த்துக்கள்.