செல்வ களஞ்சியமே – 11

 

‘நாம் கருவிலிருக்கும் போதே நமக்கான உணவை இறைவன் நம் தாயின் முலையில் வைக்கிறான் என்றால் அவன் கருணைக்கு எல்லை எது’ என்று சொல்வதுண்டு.

இன்றைக்கு நாம் மார்பகங்களை எப்படி பாதுகாப்பது, எப்படி குழந்தைக்கு பாலூட்டுவது என்பது பற்றிப் பேசப் போகிறோம். இதையெல்லாம் பற்றி இங்கு பேச வேண்டுமா என்று உங்களுக்குத் தோன்றலாம். இதைப்பற்றி இங்குதான் பேசவேண்டும்.

என் உறவினர் ஒருவர் துணைவியுடன் ஒரு முறை எங்கள் வீட்டிற்கு வந்தபோது மனைவியிடம், ‘பாத்ரூம் போகணுமானால் போய்விட்டு வா’ என்று எல்லோர் எதிரிலும் கூற, எங்களுக்கு ஒரு மாதிரி ஆனது. பிறகு அந்த மாமி கூறினார்: ‘வெளியில் வந்து எப்படி இதைக் கூறுவது (சிறுநீர் கழிக்க வேண்டுமென்று) என்று எத்தனை நேரமானாலும் அடக்கி வைத்துக் கொள்வேன். போனவாரம் ஒரே வலி ‘அந்த’ இடத்தில். மருத்துவரிடம் போன போது ‘நீண்ட நேரம் சிறுநீர் கழிக்காமல் அடக்கி வைத்துக் கொள்ளுவீர்களா?’ என்று கேட்டிருக்கிறார்.

என்ன ஆகும் இப்படிச் செய்வதால்?

சிறுநீர் என்பது நம் உடலில் உள்ள வேண்டாத கழிவுப் பொருள். வீட்டில் சேரும் குப்பைகளை உடனுக்குடன் அகற்றுவது போல இதையும் வெளியேற்ற வேண்டும். நமது சிறுநீரகங்களில் இருக்கும் சிறுநீர்ப்பையால் அதன் கொள்ளளவுக்கு  மேல் சிறுநீரை நீண்ட நேரம் தேக்கி வைத்துக் கொள்ள முடியாது. அடிக்கடி இப்படிச் செய்வதால் நாளடைவில் அவை பலவீனமடையும்.

பலவீனமான சிறுநீர்ப்பை அதிக நேரம் சிறுநீரை தாங்கிக் கொள்ள முடியாமல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சிறுநீரை வெளியேற்ற ஆரம்பிக்கும். நாளடைவில் இது சிறுநீர் கசிவு (Female Incontinence) நோயாக மாறும் அபாயம் உள்ளது. இந்த நோய் பெண்களிடையே அதிகம் காணப்படுவதன் காரணங்களில் இப்படி சிறுநீரை வெளியேற்றாமல் அடக்க முற்படுவதும் ஒன்று. இது தேவையா?

சிறுநீர் போகாமல் கழிவுப் பொருட்கள் உடலில் உள்ளேயே தங்குவதால் UTI’ எனப்படும் நோய்த்தொற்று உண்டாகும். இந்த நோய் தொற்று வந்தால் ஒவ்வொரு முறை சிறுநீர் கழிக்கும்போதும் கடுமையான வலி, எரிச்சல், சில சமயம் இரத்தம் கலந்த சிறுநீர் வெளிவருவது என்று பலவிதமான பிரச்சனைகள் உண்டாகும். இது தேவையா?

சிறுநீரைக் கழிக்காமல் இருப்பதால் நீங்கள் திரவப் பொருள் உட்கொள்ளுவதை நீண்ட நேரம் ஒத்திப் போடுகிறீர்கள். இதனால் உடலுக்கு வேண்டிய சத்துப் பொருள் கிடைக்காமல் போகிறது.

இவ்வளவு பின்விளைவுகள் இருப்பதாலேயே என் உறவினர் தன் மனைவியை அவ்வாறு வெளிப்படையாக கேட்டார் என்று தெரிந்தது.

பெண்களின் உடம்பைப் பற்றி பேசுவது தவறல்ல; ஒவ்வொரு பெண்ணும் தன் உடம்பைப் பற்றித் தெரிந்து வைத்துக் கொள்ளுவது மிகவும் அவசியம்.

குழந்தை வளர்ப்பில் மிக முக்கியமான விஷயம் குழந்தைக்குத் தாய்ப்பால் கொடுப்பது. அதற்கு உதவும் மார்பகங்களைப் பற்றி எப்படிப் பேசாமல் இருப்பது?

மார்பகங்கள் வெறும் ‘கிளுகிளுப்பு’ மட்டுமல்ல; அதையும் விட மிகவும் முக்கியமான உறுப்பு. குழந்தைக்கு தாய்பால் கொடுக்கும் வேலையைத் தவிர நீங்கள் பெண் என்று உலகுக்கு பறை சாற்றும் உறுப்பு அதுதான். தாய்ப் பாலுடன் குழந்தைக்கு ஆரோக்கியத்தையும் சேர்த்துக் கொடுக்கிறீர்கள் என்பதை பெண்கள் மறக்கக் கூடாது. ஆரோக்கியமான உடலும்  கூடவே நம் உடலைப்  பற்றி சரியான முறையில்  தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆரோக்கியமான மனமும்  பெண்களுக்கு அவசியம் தேவை.

கருவுற்ற  முதல் மூன்று மாதங்களில் மார்பகங்கள் மிருதுவாக ஆகும். சிலருக்கு ப்ரா அணியும்போது சற்று வலி ஏற்படலாம். இரண்டு அறிகுறிகளுமே வழக்கமாகத் தோன்றுபவைதான்.

இரண்டாவது மூன்று மாதங்களில் முலைக் காம்புகள் கருத்து மார்பகங்கள் பெரிதாகும். இதனால் கருவுற்றிருக்கும் பெண்கள் சற்றுப் பெரிய அளவில் ப்ரா அணியவேண்டும். மிகவும் இறுக்கமான செயற்கை இழைகளால் ஆன ப்ரா அணியக்கூடாது. அணிந்தால் என்ன ஆகும்? பால் வரும் துவாரங்கள் அடைபட்டு தாய்ப்பால் சுரப்பது தடைப்படும். பருத்தியால் ஆன ப்ரா உத்தமம். தினமும் துவைத்து பயன்படுத்த வேண்டும்.

குழந்தை பிறந்தவுடன் தாய்ப்பால் கொடுப்பதற்கென்றே வசதியாக ப்ராக்கள் கிடைக்கின்றன. அதை வாங்கி பயன்படுத்தலாம். எதை பயன்படுத்தினாலும் சுகாதாரம் முக்கியம்.

குழந்தை பிறந்து பாலூட்ட ஆரம்பித்தவுடன், தினமும் குளிக்கும்போது வெறும் நீரால் மார்பகங்களை அலம்பவும். சோப் வேண்டாம். சோப் பயன்படுத்துவதால் மார்பகங்களைச் சுற்றியுள்ள தோல் வறண்டு போகும். இதனால் முலைக் காம்புகளில் சின்னச்சின்ன வெடிப்புகள்  ஏற்படலாம். வெடிப்புகளின் மேல் பேபி லோஷன் தடவலாம். குழந்தைக்குப் பால் புகட்டுவதற்கு முன் நன்றாக அலம்பிவிட வேண்டும். உங்கள் கையையும் நன்றாக அலம்பிக் கொள்வதால் நோய்தொற்று ஏற்படாமல் பார்த்துக் கொள்ளலாம்.

ஒவ்வொரு முறை குழந்தை பால் அருந்திய பின்னும்  ஒரு சுத்தமான துணியினால் மார்பகங்களை நன்றாகத் துடைத்துவிட்டு பிறகு ப்ரா ஊக்குகளை போடுங்கள். ஈரத்தில் நோய்தொற்றுகள் வளருகின்றன.

குழந்தை பிறந்தவுடன் பால் சுரக்க ஆரம்பித்தாலும், இரண்டு மூன்று நாட்களில், அதாவது குழந்தை பால் குடிக்க ஆரம்பித்து சில நாட்களுக்குப் பிறகுதான் நல்ல சுரப்பு இருக்கும்..

குழந்தை பிறந்த முதல் ஓரிரு நாட்கள் தாய்ப்பால் லேசான மஞ்சள் நிறத்துடன் இருக்கும். இதற்கு கொலஸ்ட்ரம் என்று பெயர். குழந்தைக்கு நோய் எதிர்ப்பு சக்தியை உண்டு பண்ணவும், ஆரோக்கியமான எதிர்காலத்தை உருவாக்கவும் இது கட்டாயம் குழந்தைக்குத் தரப்பட வேண்டும்.

முதல் இரண்டு மூன்று நாட்கள் குழந்தையும் நன்கு தூங்கிக் கொண்டிருக்கும்; அதிகப் பசியும் ஏற்படாது. இந்த இரண்டு மூன்று நாட்கள் நீங்களும், குழந்தையும் ஒருவருக்கொருவர் புரிந்து கொண்டு அட்ஜஸ்ட் செய்து கொள்ளவே. முதல் சில நாட்கள் குழந்தைக்கு மார்பகத்தைப் பிடித்துக் கொள்ளத் தெரியாது. உங்களுக்கும் எப்படி பாலூட்டுவது என்று தெரியாது. குழந்தையின் தலை உங்கள் இடது கை / வலதுகை முழங்கையில் பதிய இருக்காட்டும். இன்னொரு கையால் அதன் இரண்டு கன்னங்களையும் சேர்த்து பிடியுங்கள். குழந்தையின் வாய் திறக்கும். உங்கள் மார்பகத்தின் அருகில் அதன் திறந்த வாயைக் கொண்டு செல்லுங்கள்.  குழந்தைக்கு தன் உள்ளுணர்வினால்  ‘ஓ! சரவண பவன் இங்கிருக்கிறது’ என்று தெரிந்துவிடும். பொறுமைதான் ரொம்பவும் தேவை.

பகல் நேரத்திலும், இரவு நேரத்திலும் உட்கார்ந்த நிலையிலேயே ‘எடுத்து’ விடவேண்டும். நீங்கள் உட்காரும் நிலை சரியாக இருக்க வேண்டும். நன்றாக சாய்ந்து கொண்டு முதுகிற்கு கெட்டியான தலையணை வைத்துக் கொள்ளுங்கள். குழந்தையை சரியான நிலையில் கையில் ஏந்திக் கொள்ள வேண்டும். இவை இரண்டும் மிகவும் முக்கியம். மூன்றாவது முக்கிய விஷயம் மன அமைதி.

இது உங்களுக்கும் குழந்தைக்குமான பிரத்யேகமான நேரம். அப்போது புத்தகம் படிப்பது, தொலைக்காட்சியில் அழுகைத் தொடர்கள் பார்ப்பது வேண்டாம். ஆற அமர, அமைதியாக உளமார, மனமார குழந்தையுடன் பேசிக் கொண்டே பாலூட்டுங்கள். பாலுடன் கூட பாசிடிவ் எண்ணங்களையும் ஊட்டுங்கள். பாடத் தெரியுமா, குழந்தைக்கும் உங்களுக்குமாகப் பாடுங்கள்.

இதனால் உங்களுக்கும் பால் நன்றாக சுரக்கும். குழந்தையும் நன்றாகப் பால் குடிக்கும். ஒரு மகிழ்ச்சியான எதிர்காலத்தை குழந்தைக்கு உருவாக்கலாம்.

சில குழந்தைகள் சிறிது குடித்துவிட்டு அப்படியே தூங்கிவிடும். குழந்தையின் காதுகளை தடவினால் விழித்துக் கொள்ளும். இல்லையானால் பிஞ்சுக் கால்களில் ‘குறுகுறு’ பண்ணலாம்.

பிறந்த குழந்தையின் வயிறு முதல் நாள் கோலிக்குண்டு அளவிலும், இரண்டாம் நாள் பிங்க்பாங் பந்து அளவிலும், மூன்றாம் நாள் ஒரு பெரிய வளர்ந்த முட்டை அளவிலுமாக சிறிது சிறிதாக வளர தொடங்கும்.

குழந்தை தனக்கு வேண்டிய பாலை முதல் 5  நிமிடங்களில் குடித்துவிடும். நாள் ஆக ஆக குழந்தைக்கு வயிறு வளர்ந்து அதன் பசியும் கணிசமான அளவு அதிகரித்தவுடன் பாலூட்டும் நேரமும் அதிகமாகும்.

இரண்டு பக்கமும் பால் கொடுத்து பழக்குங்கள். குழந்தை நன்றாகப் பால் குடித்தவுடன் மார்பகங்கள் லேசாக ஆகும். குழந்தை குடிக்கக் குடிக்க பால் நன்றாக ஊற ஆரம்பிக்கும்.

பாலூட்டும் பெண்களுக்கு மிகவும் வேதனை கொடுப்பது ‘பால் கட்டிக்’ கொள்வது தான். குழந்தைக்கு சரியாக குடிக்கத் தெரியாததாலும், நீண்ட நேரம் எடுத்து விடாமல் போனாலும் இதைப்போல பால் கட்டிக் கொண்டுவிடும்.

கையாலேயே பாலை பிய்ச்சி வெளியேற்றிவிடுங்கள். இல்லையென்றால் சுடுநீர் ஒத்தடம் கொடுக்கலாம். அல்லது சுடுநீரால் மார்பகத்தை கழுவலாம். இதனாலும் பால் வெளியேறும்.

இன்னொரு முறை: தோசைக் கல்லை அடுப்பின் மேல் இடுங்கள். சூடானவுடன், ஒரு சுத்தமான வெள்ளைத் துணியை அதன்மேல் வைத்து, பொறுக்கும் சூட்டில் மார்பகத்தின் மேல் வைக்கலாம். தானாகவே பால் வெளியேறும். இல்லையானால் நிதானமாக ஆனால் உறுதியாக மார்பகத்தை முலைக்காம்புப் பக்கம் அழுத்தித் தடவுங்கள். பால் வெளியேறும்.

பொதுவாக இந்த மாதிரி ‘கட்டி’ விட்ட பாலை குழந்தைக்குக் கொடுப்பது நல்லதல்ல. அதனால் ஒரு சுத்தமான துணியை வைத்துக் கொண்டு வெளியேறும் பாலை துடைத்து விடுங்கள். தாய்ப்பால் கொடுக்கும் எல்லாப் பெண்களுக்கும் இந்த அனுபவம் இருக்கும்.

பாலூட்டும் நேரத்தை  குழந்தையுடன் ரசித்து அனுபவித்துக் கொண்டிருங்கள். அடுத்தவாரம் பார்க்கலாம்!

 

paguthi 10

paguthi 12

 

 

 

 

நேர வங்கி

Published in valam September 2018 issue

 
எனது மாணவர்கள் நேரமேயில்லை என்று சொல்லும்போது நான் கேட்பேன்: ‘யாருக்கெல்லாம் 25 மணி நேரம் வேண்டும் ஒரு நாளைக்கு?’ என்று. முக்கால்வாசிப் பேர் கையைத் தூக்குவார்கள் அடுத்து நான் போடப்போகும் மொக்கை ஜோக்கை அறியாமல். அவர்களது ஆவலைத் தூண்ட இன்னொரு கேள்வி கேட்பேன்: ‘நீங்கள் எத்தனை மணிக்கு எழுந்திருப்பீர்கள்?’ சிலருக்கு இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டவுடன் தெரிந்துவிடும் நான் என்ன சொல்லப்போகிறேன் என்று. ‘ப்ஸ்…’ என்று ‘உச்’ கொட்டிவிட்டு என்னைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்துவிடுவார்கள். ‘நீங்கள் எப்போதும் எழுந்திருக்கும் நேரத்தைவிட ஒரு மணிநேரம் முன்னால் எழுந்திருங்கள்’ என்று நான் விடாமல் சொல்லுவேன்.

என்னதான் சொன்னாலும், கடந்து போன காலங்கள் போனதுதான். அவற்றை மீட்டுக் கொண்டுவர முடியாது என்பதெல்லாம் நம் எல்லோருக்குமே தெரிந்ததுதான். ஆனால் இப்போது நான் சொல்லப்போகும் விஷயம் நாம் செலவழித்த நேரங்களை பிற்காலத்தில் நமக்காக பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம் என்பதுதான். எப்படி என்று மேலே படியுங்கள்.

கிறிஸ்டினாவிற்கு 67 வயது. பணிஓய்வு பெற்ற நடுநிலைப்பள்ளி ஆசிரியை. தனியொருத்தியாக வாழ்ந்து வரும் இவர் வாரத்திற்கு இரண்டு நாட்கள் வேலைக்குச் சென்று கொண்டிருக்கிறார். இவர் இருப்பது சுவிட்சர்லாந்து நாட்டில். இந்த நாட்டின் ஓய்வூதியம் மிக அதிகம். வயதான காலத்தில் சாப்பாடிற்கோ, மருத்துவமனை செலவுகளுக்கோ கவலைப்பட வேண்டாம். அப்படியிருக்கும் போது, இந்த வயதில் நிம்மதியாக ஓய்வு எடுக்காமல் வேலைக்குச் செல்ல வேண்டுமா? அவர் சொல்லுகிறார்: ‘நான் பணத்திற்காக வேலை செய்யவில்லை. எனது நேரத்தை சேமிக்கிறேன். எனக்குத் தேவையான போது அதை வங்கியிலிருந்து எடுத்து பயன்படுத்திக் கொள்வேன்’ என்கிறார். நேரத்தை சேமிக்க முடியுமா? முடியும் என்றால் எதற்காக நேரத்தைச் சேமிக்க வேண்டும்? சேமித்து என்ன செய்வது?

சுவிட்சர்லாந்துநாட்டில் இருக்கும் செயின்ட் காலன் (St. Gallen) நகரம் தான் முதன் முதலில் இந்த நேர வங்கி என்னும் கருத்துப்படிவத்தை அறிமுகப்படுத்தி இருக்கிறது. மிகவும் புதுமையான இந்த நேர வங்கி எப்படிச் செயல்படுகிறது? பணிஓய்வு பெற்றவர்கள் தங்களை விட வயதானவர்களுக்கு உதவி செய்கிறார்கள். மேலே நாம் பார்த்த கிறிஸ்டீனா வாரத்திற்கு இரண்டு நாட்கள் ஒரு நாளைக்கு இரண்டு மணி நேரம் என்று 87 வயதான ஒரு வயோதிகரைப் பார்த்துக் கொள்ளுகிறார். பார்த்துக் கொள்வது என்றால் அவருக்காக கடைகண்ணிக்குப் போய்வருவது; அவரது வீட்டை சுத்தப்படுத்துவது; புத்தகம் படித்துக் காட்டுவது; மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச்செல்வது, அவருடன் அரட்டை அடிப்பது, அவருக்கு சமைத்துப் போடுவது போன்றவை. இதனால் கிறிஸ்டீனாவிற்கு என்ன நன்மை? இதற்காக அவருக்குப் பணம் கிடைக்காது. அதற்கு பதிலாக இந்த நான்கு மணி நேரம் அவரது ‘நேர வங்கி’ கணக்கில் சேர்த்து வைக்கப்படுகிறது. அவருக்கு உடம்பு முடியாமல் போகும்போது வேறு ஒருவரின் உதவியை அவர் நாடலாம். அவர் சேமித்து வைத்திருக்கும் நேரங்களில் இன்னொரு ஆர்வலர் வந்து இவருக்கு உதவுவார். அந்த ஆர்வலரின் வங்கிக் கணக்கில் இந்த நேரம் சேமித்து வைக்கப்படும். எதற்காக இப்படி என்று கேட்கத் தோன்றுகிறது, இல்லையா?

சுவிட்சர்லாந்து நாட்டின் மக்கள் தொகையில் பெரிய மாற்றம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. 1960 ஆம் ஆண்டு பத்து குடிமகன்களில் ஒருவர் 65 வயதுக்கு மேல் இருந்தார். இப்போது ஐம்பது வருடங்களுக்குப் பிறகு ஆறு பேர்களில் ஒருவர் 65 வயதுக்கு மேல். இவர்கள் ஆரோக்கியமாக இருப்பது போலத் தோன்றினாலும், தினசரி வேலைகளுக்கே அடுத்தவர் உதவியை நாடுபவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துள்ளது. இத்தனை வருடங்களில் ஓய்வூதியத் தொகையும் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. பணியில் இருக்கும் நாலு பேர்களின் பங்களிப்பு பணிஓய்வு பெற்ற ஒருவரின் ஓய்வூதியத் தொகையாக மாறுகிறது. இப்போது இருக்கும் நிலையில் இன்னும் நாற்பது ஆண்டுகளில் இரண்டு பேர்கள் இந்தப் பங்களிப்பை செய்ய வேண்டியிருக்கும்.

வயதானவர்களின் – குறிப்பாக சிறப்பு கவனம் தேவைப்படுபவர்களின் – எண்ணிக்கை இந்த நாட்டின் மிகப்பெரிய சவாலாக இருக்கிறது. செயின்ட் காலன் நகரம் சுவிட்சர்லாந்து நாட்டின் வடகிழக்குப் பகுதியில் ஜெர்மனி எல்லையின் அருகில் அமைந்திருக்கிறது. இங்கு ஏற்கனவே பல தன்னார்வத் திட்டங்கள் நல்லமுறையில் நடைபெற்று வருவதால் இந்த நேர வங்கி திட்டத்தையும் இங்கு செயல்படுத்தலாம் என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. சுவிஸ் ரெட் கிராஸின் உள்ளூர் அமைப்பு 2008 ஆம் ஆண்டிலிருந்து இதுபோல ஒரு திட்டத்தை செயல்படுத்தி வருகிறது. இந்த அமைப்பு மூலம் மக்கள் ஒருவருக்கொருவர் உதவியை பரிமாறிக்கொண்டு வருகிறார்கள்.

ஏற்கனவே இங்கு நடைமுறையில் இருக்கும் இதேபோன்ற மற்ற சேவைகளுடன் போட்டி போடுவது இந்த நேர வங்கியின் நோக்கம் அல்ல. வயதானவர்களின் தினசரித் தேவைகளை இந்த நேர வங்கி ஆர்வலர்கள் செய்து கொடுக்கிறார்கள். இந்த சேவையின் முக்கிய நோக்கம் வயதானவர்கள் தங்கள் வீடுகளில் தங்கள் சுதந்தரத்தை இழக்காமல் நீண்ட நாட்கள் வாழ உதவுவதுதான்.

மருத்துவமனையில் அதிகப் பொருட்செலவு என்பதுடன் வயதானவர்களுக்கு மனத் திருப்தியும் அளிப்பதில்லை. இந்த வகையில் நேர வங்கி முற்றிலும் மாறுபடுகிறது. முதியவர்களின் தனிமையும் இந்த நேர வங்கி ஆர்வலர்களின் மூலம் குறைகிறது. இதன் மூலம் மக்கள் ஒன்று சேரவும், அவர்களிடையே ஒற்றுமையை வலுப்படுத்தவும் முடிகிறது.

நேர வங்கி என்பதுவும் ஒருவித ஓய்வுதியம் போலத்தான். இதை நடைமுறைக்குக் கொண்டு வந்தவர்கள் சுவிஸ் ஃபெடரல் சமூகப் பாதுகாப்பு அமைச்சகம். இளம் வயதுக்காரர்கள் ஒருமணிநேரம் இரண்டு மணிநேரம் என்று முதியவர்களைப் பார்த்துக் கொள்வதன் மூலம் நேரத்தை சேமித்து வைக்கிறார்கள். தங்களது வயதான காலத்தில் தங்களைப் பார்த்துக்கொள்ள ஆர்வலர்களை இந்த நேரங்களில் உதவிக்கு அழைக்கிறார்கள். ஆர்வலர்கள் ஆரோக்கியமாகவும், நன்கு பேசத் தெரிந்தவர்களாகவும், வயதானவர்களிடம் அன்பு செலுத்துபவர்களாகவும் இருக்க வேண்டும். இப்படி ஒரு வருடம் வேலை செய்தவுடன் நேர வங்கி அவர்களுக்கு நேர வங்கி அட்டையை வழங்குகிறது. அவர்களுக்கு உதவி தேவைப்படும் போது நேர வங்கி இவர்களது சேவையை பரிசீலனை செய்துவிட்டு இன்னொரு ஆர்வலரை இவர்களது உதவிக்கு அனுப்பி வைக்கிறது.

மொத்த ஜனத்தொகை 72,522 உள்ள செயின்ட் காலனில் 65 வயதுக்கு மேற்பட்டவர்கள் சுமார் 12,000 பேர்கள் இருக்கிறார்கள். இவர்களது பங்களிப்பு இந்தத் திட்டத்தின் வெற்றி தோல்வியை நிர்ணயிக்கும். 300 தன்னார்வலர்கள் ஒரு வாரத்திற்கு 2-3 மணிநேரம் என்று 42 வாரங்களுக்கு சேவை செய்வதாக இருந்தால் மொத்தம் 25000 மணிநேரங்கள் சேமித்து வைக்கப்படும். இந்த இலக்கை அடைந்துவிட்டாலே இந்த திட்டம் வெற்றி என்று சொல்லலாம். ஒரு தன்னார்வலர் அதிகபட்சமாக 750 மணி நேரங்களை சேமித்து வைக்கலாம்.

இந்த திட்டம் சுவிஸ் அரசின் ஓய்வுதிய செலவைக் குறைப்பது மட்டுமல்லாமல், வேறு சில சமூகப் பிரச்னைகளையும் தீர்த்து வைக்கிறது. சமூகத்தில் கிடைக்கும் வளங்களை பயன்படுத்துவதுடன் கூட்டுக் குடும்பம் போன்ற பலவீனமடைந்துள்ள சமூகக் கட்டுமானங்களையும் புனரமைக்க இந்த திட்டம் உதவும் என்று சுவிஸ் அதிகாரிகள் நம்புகிறார்கள். இந்த நாட்டின் குடிமக்கள் இந்த திட்டத்தை வரவேற்பதுடன், ஆதரவும் கொடுக்கிறார்கள். பல இளம் வயதினரும் இந்தத் திட்டத்தில் பங்கெடுக்க ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள். அரசும் இதை சட்டபூர்வமாக அமலாக்க இருக்கிறது.

இது ஒரு தன்னார்வத் தொண்டு என்றாலும் செயின்ட் காலன் அதிகாரிகள் இதற்கென்று 150,000 சுவிஸ் பிராங்குகளை ஒதுக்கி இருக்கிறார்கள். உதவி தேவைப்படுபவர்களை ஆர்வலர்கள் அணுகுவதற்கு ஏதுவாக ஒரு இணையதளமும், ஆர்வலர்களுக்கு பயிற்சி கொடுக்கவும், மற்ற நிர்வாகச் செலவுகளுக்காவும் இந்தத் தொகை ஒதுக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஒருவேளை இந்த திட்டம் வெற்றி பெறவில்லை என்றால் ஆர்வலர்களின் சேமிப்பு நேரத்தை ஈடுகட்டுவதற்கும் இந்தப் பணம் உதவும்.

பணிஓய்வு பெற்றவர்கள் தங்கள் நேரத்தை வீணடிக்க விரும்புவதில்லை. மாறாக இந்த சமுதாயத்திற்கு ஏதாவது திருப்பிச் செய்ய விரும்புகிறார்கள். பணத்தேவை இவர்களுக்கு இல்லாதபோதும், வாழ்க்கைக்கு ஒரு அர்த்தம் இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறார்கள். மற்றவர்களுக்கு உதவுவதன் மூலம் சுறுசுறுப்பாகவும் இருக்க முடிகிறது. மனதிற்கு மகிழ்ச்சியும் கிடைக்கிறது. நேர வங்கி இந்த எல்லா விஷயங்களையும் பூர்த்தி செய்யும்.

இந்த நேர வங்கி பற்றி Andric Ng என்பவர் mothership.sg என்னும் பேஸ்புக் பக்கத்தில் பகிர்ந்திருக்கிறார். சிங்கப்பூரும் இதனை பின்பற்றலாம் என்று அதில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். நம்மூரில் இந்த சேவை அதிகமான கவனத்தைக் கவரும் என்று தோன்றுகிறது. இப்போது நாங்கள் குடியிருக்கும் Gated Community-யில் வாழ்பவர்களில் முக்கால்வாசிப் பேர்கள் 65+. பிள்ளைகள் வெளிநாட்டில் வசிக்கும் சந்ததியைச் சேர்ந்தவர்கள். இரண்டு வருடங்களுக்கு ஒருமுறை வெளிநாடு போய் பேரன் பேத்திகளைப் பார்த்துவிட்டு வருபவர்கள். இதுகூட எத்தனை வருடங்கள் நடக்கும்? எல்லோருடைய மனதிலும் இன்னும் வயதாகி முடியாமல் போய்விட்டால் யார் பார்த்துக் கொள்வார்கள் நம்மை என்ற பயம் உண்டு. உடம்பு சரியில்லை என்றால் பிள்ளை, பெண்களுக்குப் பாரமாகி விடுவோமோ என்ற பயமும் உண்டு. உடம்பு முடியவில்லை என்பதையே ஏதோ குற்றம் செய்துவிட்டதைப் போல கூனிக் குறுகிச் சொல்லிக் கொள்ளுவார்கள். இதே பிரச்னையை சீனாவில் உள்ள பெற்றோர்களும் எதிர்கொள்ளுவதாக ஆண்ட்ரிக் எழுதியிருக்கிறார்.

இந்த நேர வங்கி நம்மூரில் பயன்படுமா?

நன்றி:
https://www.swissinfo.ch/eng/swiss-city-set-to-launch-elderly-care–bank-/32209234
mothership.sg

பெற்றோர் + ஆசிரியர் = மாணவர் 21

 

 

 

‘அனன்யா எப்போ ஸ்கூல் போவாள்?’

கேட்டது மூன்றாம் வகுப்புப் படிக்கும் சித்தார்த் – அனந்யாவின் அண்ணா. அனன்யாவிற்கு இப்போதுதான் ஒரு வயது நிரம்பி இருக்கிறது. ‘அடுத்த வருடம் ப்ளே ஸ்கூல் போவாள்’ என்றேன் நான். ‘பாவம்! அப்புறம் அவளுக்கு சாட் டேஸ் (sad days) தான்!’ என்றான் சித்தார்த். நான் உடனே சிரித்தாலும் அவன் சொன்னது என்னை மிகவும் பாதித்தது என்றே சொல்லவேண்டும்..

 

பல குழந்தைகளுக்கு பள்ளிக்கூடம் என்பது பிடிக்காத ஒரு இடமாகவே இருக்கிறது. இந்த நிலைக்கு காரணம் யார்? பள்ளிக்குச் செல்லவே ஆரம்பிக்காத குழந்தையைப் பார்த்து, ‘ரொம்ப விஷமம் பண்ணுகிறாயா? இரு இன்னும் கொஞ்ச நாட்களில் உன்னை ஸ்கூலில் போடுகிறேன். அங்கே டீச்சர் உன்னை நல்லா அடி அடின்னு அடிச்சு…..உன் வாலை ஓட்ட நறுக்கிடுவாங்க……!’ என்று சொல்லும் பெற்றோர் முதல் காரணம். அடுத்து பள்ளிக்குச் செல்லும் குழந்தையைப் பற்றிக் கேட்கவே வேண்டாம். ‘சொன்ன பேச்சைக் கேட்கிறாயா? உங்க டீச்சர் கிட்ட சொல்லவா?’ என்று எல்லாவற்றிற்கும் டீச்சரைக் காட்டி பயமுறுத்தும் பெற்றோர். பள்ளிக்கூடம் என்றாலே பயங்கரமான ஒரு இடம், ஆசிரியர் என்பவர் ஒரு அரக்கர் என்ற பிம்பத்தை குழந்தைகளின் மனதில் உருவாக்கி விடுகிறார்கள்.

 

இந்த பயமுறுத்தல்களை மீறி பள்ளிக்கு வந்தால் ஆசிரியர் சுவாரஸ்யமே இல்லாமல் பாடங்களை நடத்துகிறார். முதலில் குழந்தைகளை ஓரிடத்தில் உட்கார வைப்பது என்பது மிகவும் கடினமான வேலை. குழந்தைகள் என்றால் ஆட்டம், பாட்டம் கொண்டாட்டம் தான். அவர்களை ஒரு அறையில் உட்கார வைத்து படி, படி என்றால் என்ன செய்வார்கள்?

 

உடல் உழைப்பு அல்லது மூளைக்கு வேலை இரண்டு மட்டுமே அவர்களை அமைதிப்படுத்தும். அவர்களுக்கு இருக்கும் அபரிமிதமான சக்தியை சரியான பாதையில் கொண்டு செல்ல வேண்டும். அப்போதுதான் அவர்களிடமிருந்து நாம் எதிர்பார்க்கும் பலன்கள் கிடைக்கும்.

 

பெற்றோர்களும் ஆசிரியர்களும் நிறைய மாறவேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறோம். மாணவர்கள்? அவர்களும் அவர்களுக்குரிய கடமைகளை உணர்ந்து செயல்பட வேண்டும்.

 

திரு பில் கேட்ஸ் ஒரு பள்ளிக்கூடத்தில் பேசியபோது சொன்னவை மிகவும் சிந்திக்க வைக்கிறது. பள்ளியில் மாணவர்கள் கற்றுக்கொள்ள முடியாத பதினோரு விஷயங்கள் பற்றிப் பேசியிருக்கிறார். எப்போதுமே நல்லதையே காட்டும், சரியான விஷயங்களையே கற்பிக்கும் கல்வியால் இந்தத் தலைமுறை வாழ்வியலின் சில கடினமான உண்மைகளை உணருவதில்லை. நிறைய படிப்புப் படித்திருந்தும் நிஜ வாழ்க்கையில் பலர் தோல்வி அடைய இவை காரணம் என்கிறார் திரு. பில் கேட்ஸ்.

மாணவர்களே!

• வாழ்க்கை நியாயமானதாக இல்லை என்று உங்களுக்குத் தோன்றும். உண்மை. அதை பழக்கி கொள்ளுங்கள்.
• உங்கள் சுயமரியாதை பற்றி யாரும் கவலைப்பட மாட்டார்கள். உங்களைப் பற்றி நீங்கள் பெருமைப்படுவதற்கு முன் நீங்கள் ஏதாவது சாதித்திருக்க வேண்டும் என்று இந்த உலகம் எதிர்பார்க்கிறது.
• பள்ளியிலிருந்து வெளியே வந்தவுடனேயே உங்களால் மாதம் ஒரு லட்சம் சம்பாதிக்க முடியாது. நீங்கள் ஒரு நிறுவனத்தின் துணைத் தலைவராக, ஒரு கார், ஒரு கைபேசி வைத்திருப்பவராக ஆக முடியாது. இவற்றையெல்லாம் நீங்கள் தான் சம்பாதிக்க வேண்டும்.
• உங்கள் ஆசிரியர் மிகவும் கடுமையானவராக இருக்கிறார் என்று தோன்றினால் உங்களுக்கு ஒரு மேலதிகாரி வரும் வரை காத்திருங்கள்.
• உங்களுடைய தவறுகளுக்கு உங்கள் பெற்றோர் பொறுப்பாக முடியாது. தவறுகளுக்கு பொறுப்பேற்றுக் கொள்ளுங்கள். தவறுகளுக்கு வருந்துவதை விட அவற்றிலிருந்து கற்றுக்கொள்ளுங்கள்.
• நீங்கள் பிறப்பதற்கு முன் உங்கள் பெற்றோர் இவ்வளவு ‘போர்’ அடிப்பவர்களாக இருக்கவில்லை. அப்படி அவர்கள் ஆனதற்கு நீங்கள் தான் காரணம். உங்களுக்காக செலவு செய்வது, உங்கள் துணிமணிகளை சுத்தம் செய்வது, நீங்கள் உங்களைப் பற்றி பெருமையடித்துக் கொள்வதை கேட்பது என்று இதையெல்லாம் செய்து செய்து இப்படி ஆகிவிட்டார்கள். அப்பா அம்மாவின் தப்புகளைச் சுட்டிக் காட்டுவதற்கு முன் உங்கள் துணி அலமாரியை சுத்தம் செய்யுங்கள்.
• பள்ளியில் வெற்றியாளர் தோல்வியாளர் என்ற பாகுபாடு இல்லாமல் இருக்கலாம். ஆனால் வாழ்க்கையில் அப்படி இல்லை. பல பள்ளிகளில் ‘பெயில்’ என்பதே இல்லை என்று சொல்லி எத்தனை முறை வேண்டுமானாலும் பரீட்சை எழுதலாம் என்று சொல்லுகிறார்கள். நிஜ வாழ்க்கையில் இப்படி எதுவுமே நடக்காது என்பதைப் புரிந்துகொள்ளுங்கள்.
• வாழ்க்கை செமெஸ்டர்களால் ஆனது இல்லை. இங்கு கோடை விடுமுறை கிடையாது. உங்களுக்கு உதவ யாருக்கும் இங்கு ஆர்வம் இருக்காது. நீங்களே தான் உங்களை முன்னிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.
• தொலைக்காட்சி நிஜ வாழ்க்கை இல்லை. நிஜ வாழ்க்கையில் மக்கள் காபிக்கடையில் காப்பியைக் குடித்துவிட்டு அவரவர்கள் வேலையைப் பார்க்கப் போய்விடுவார்கள்.
• உங்கள் கீழ் வேலை செய்பவர்களிடம் மரியாதை வையுங்கள். சொல்லமுடியாது நாளை நீங்கள் அவர்கள் ஒருவரின் கீழ் வேலை செய்ய வேண்டி வரலாம்.
• நான் படித்த படிப்பிற்கு இந்த வேலையா என்று பொங்காதீர்கள். வரும் வாய்ப்புகளை நழுவ விடாதீர்கள்.

தைத்த்ரிய உபநிஷதம் மாணவர்களுக்குக் கூறும் நல்லுரைகள்:

உண்மையான நிலைப்பாடு உடையவராக இருங்கள். உண்மை மட்டுமே  உங்களைப் பாதுகாக்கும். பொய் உங்களைக் காட்டிக் கொடுக்கும் எத்தனை நீங்கள் பாதுகாத்தாலும். உண்மை உங்களுக்கு பலத்தைக் கொடுக்கும்; வாய்ப்புக்களைப் பெருக்கும். பொய் உங்களை பலவீனப் படுத்தும். வாய்ப்புக்களைத் தட்டிப் பறிக்கும்.

நியாயமும், கருணையும் மனதில் நிலைத்து இருக்கட்டும்.

உங்களை வளர்த்த இந்த சமுதாயத்திற்கு நல்லதைச் செய்யுங்கள். சமுதாயத்தில் பிரச்னை வருவது பொல்லாதவர்களின் செயல்பாட்டினால் அல்ல; நல்லவர்கள் செயல்படாமல் இருப்பதால்.

மேலும் பேசுவோம்……

 

பெற்றோர் + ஆசிரியர் = மாணவர் 20

 

குழந்தைகள் கேட்டதையெல்லாம் வாங்கிக் கொடுத்து விடவேண்டும் என்ற தணியாத வேட்கையினால் பெற்றோர்கள் செய்யும் செலவுகள் பணம் என்பது ஏதோ மரத்தில் காய்ப்பது போன்ற உணர்வை குழந்தைகளிடம் ஏற்படுத்தி விடுகிறது. அதுமட்டுமல்ல; எத்தனை வாங்கிக்கொடுத்தலும் திருப்தி அடைவதில்லை. சிறுவயது முதலே தங்களை விட தங்கள் குழந்தைக்கு மிகச்சிறந்தவற்றை கிடைக்கச்செய்ய வேண்டும் என்கிற எண்ணம் குழந்தைகளின் மனதில் அதிருப்தி என்னும் விதையை விதைத்து விடுகிறது என்கிறார் சைக்காலஜிஸ்ட் டாக்டர் சப்னா ஷர்மா. இதன் காரணமாக அவர்கள் சோம்பேறிகளாகவும், எதையும் எதிர்கொள்ளப் பயப்படுபவர்களாகவும், அதேசமயத்தில் பேராசையும், அக்கறையின்மையும் கொண்டவர்களாகவும் உருவாகுகிறார்கள்.  இதை Parent Induced Wastefulness (PIW) என்று குறிப்பிடுகிறார் டாக்டர் சப்னா.

 

இதற்கு என்ன தீர்வு?

நீங்கள் உங்கள் குழந்தையின் மேல் அளவு கடந்த பாசம் வைத்திருக்கிறீர்கள் என்பது சரி. அதற்காக சிறுவயதிலிருந்தே அவர்களை வாழ்க்கையின் கஷ்ட நஷ்டங்கள் தெரியாமல் வளர்க்காதீர்கள். இப்படி வளர்ப்பதால் ஒரு காலகட்டத்தில் வெளி உலகை சந்திக்க அவர்கள் பயப்படுகிறார்கள். ஏனெனில் அவர்கள் எதிர்காலத்தை சந்திக்கத் தயாராக இல்லை. எல்லாவற்றிலிருந்தும் ஓடி ஒளிய விரும்புகிறார்கள். இந்த உலகத்தில் தான் அவர்கள் வாழ வேண்டும். எப்போதும் உங்கள் பாதுகாப்பு அவர்களுக்குக் கிடைக்காது. அவர்களின் எல்லாப் பிரச்னைகளுக்கும் நீங்கள்  பரிகாரம் தேட முடியாது.

 

அதனால் நீங்கள் உங்கள் குழந்தைகளை உண்மையில் விரும்புகிறீர்கள் என்றால் நீங்கள் அவர்களை எதிர்காலத்திற்கு தயார் செய்ய வேண்டும். தடைகளை எதிர்கொள்ளத் தயார் செய்யுங்கள்.அவர்களுடன் பேசுங்கள். உங்கள் ஆதரவு அவர்களுக்கு எப்போதும் உண்டு என்று உறுதி கூறுங்கள். அதேசமயம் படிப்பு, நண்பர்கள், வெளி உலகில் ஏற்படும் ஏமாற்றங்கள், கேலிகள் எல்லாவற்றையும் அவர்கள் தான் கையாள வேண்டும் என்பதையும் கறாராகச் சொல்லுங்கள்.

பணம் என்பது எல்லாவற்றையும் கொடுக்காது. உங்களிடமிருந்து ‘இல்லை’ என்ற வார்த்தையை உங்கள் குழந்தைகள் அதிக அளவில் கேட்கட்டும். அதுதான் அவர்களை எதிர்காலத்திற்குத் தயார் செய்யும்.

 

வெளி உலகில் குழந்தைகள் சந்திக்கும் சவால்கள் பல. அவைகளை எதிர்கொள்ள அவர்களைத் தயார் செய்வது பெற்றோரின் முதல் கடமை. இப்போது இன்னொரு வகையான சவாலையும் குழந்தைகள் எதிர்கொள்ள வேண்டிய சூழ்நிலை. குழந்தைகளின் திறமைகளை வெளிக்கொண்டு வருகிறோம் என்ற பெயரில் தொலைக்காட்சிகள் செய்யும் அக்கிரமம் கொஞ்சநஞ்சமல்ல. இசைப்போட்டி, நடனப் போட்டி என்ற பெயரில் நிகழ்ச்சிகளை நடத்துகிறார்கள். சின்னக் குழந்தைகளை அவர்களது வயதுக்கு மீறிய பாடல்களைப் பாட வைப்பது; அசிங்கமான வரிகள் கொண்ட பாடலுக்கு இளம் குழந்தைகளை ஆட வைப்பது. ‘இன்னும் கொஞ்சம் உணர்வு பூர்வமாக பாடி இருக்கலாம்; ஆடி இருக்கலாம்’ என்று நடுவர்கள் என்ற பெயரில் உட்கார்ந்திருக்கும் வயதானவர்கள் கருத்துத் தெரிவிப்பது. பெண் குழந்தைகளுக்கு நாகரீகம் என்ற பெயரில் கன்னாபின்னாவென்று உடை அணிவிப்பது இவை எல்லாமே நிச்சயம் கண்டிக்கப்பட விஷயங்கள்.  இவற்றையெல்லாம் ரசித்துப் பார்க்கும் வெட்டிக் கூட்டம் ஒன்று. இவர்களில் யாருக்குமே குழந்தைகளைப் பற்றிய அக்கறை இல்லை. நாளைய தலைமுறை இவர்கள் என்ற சமூக உணர்வும் இல்லை.

 

பெற்றோர்கள் கொஞ்சம் யோசிக்க வேண்டும். சின்னஞ்சிறு வயதில் இப்படிப்பட்ட புகழ் தேவையா? புகழ் என்பது போதைபொருள். உங்கள் குழந்தை பிறவி மேதையாக இருக்கலாம். அந்த மேதைத்தனத்தை பாதுகாத்து, தேவையான பயிற்சிகள் கொடுத்து வளர்த்து வாருங்கள். அதை வைத்துப் பணம் பண்ண எண்ணாதீர்கள். தானாகப் பழுக்க வேண்டிய பழத்தை தடி கொண்டு அடித்துப் பழுக்க வைப்பது தான் இந்தப் போட்டிகளில் உங்கள் குழந்தைகளைக் கலந்து கொள்ள வைப்பது என்பதைப் புரிந்து கொள்ளுங்கள்.

 

ரியாலிட்டி ஷோ என்று சொல்லி கண்களில் நீரை வரவழைப்பது கலப்படம் இல்லாத வியாபாரத்தனம் என்பதைப் பெற்றோர்கள் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். ஜூரிகள் என்று பத்து பேர்கள் உட்கார்ந்திருக்கிறார்களே, அவர்களில் எத்தனை பேர்களை உங்களுக்குத் தெரியும்? எத்தனை பேர்கள் புகழின் உச்சத்தில் இருக்கிறார்கள்? இதுவரை பாடி பரிசு வாங்கிய  சிறுவர்கள் எல்லாம் எங்கே? எத்தனை பேர்களுக்கு திரைத் துறையில் வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கிறது?

 

மாணவப்பருவத்தில் இது போன்ற அலைக்கழிப்புகள் தேவையில்லை. அவர்களது முழு கவனமும் படிப்பதில் இருக்கட்டும். மாணவப் பருவம் முடிந்த பின் பாடுவதில் கவனம் செலுத்தலாம். மாணவப் பருவத்தைத் தாண்டிவிட்டால் படிப்பு ஏறாது. படிக்கும் வயதில் படிக்க வேண்டும்.

 

ஐந்து வயது ஆறுவயதுக் குழந்தைகள் எல்லாம் இப்படிப்பட்ட போட்டிகளில் கலந்து கொள்வதைப் பார்க்கும்போது இவர்களின் எதிர்காலம் எப்படி இருக்கும் என்று பதைபதைப்பு எனக்கு ஏற்படும். உங்கள் குழந்தையின் திறமையை வைத்து தொலைக்காட்சிகள் பணம் செய்கிறார்கள் என்பதை பெற்றோர்கள் நினைவில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். இதெல்லாம் தாற்காலிகமான புகழ். நிலைத்து நிற்காது. இந்த சீசனில் உங்கள் குழந்தையை நினைவு வைத்துக் கொள்பவர்கள் அடுத்த சீசனில் வேறு ஒரு குழந்தையைப் பார்க்க ஆரம்பித்து விடுவார்கள்.

 

படிப்பிற்கு மட்டுமல்ல; பாட்டுப்பாடவும் உழைப்பு வேண்டும். எதுவுமே நினைத்த மாத்திரத்தில் கிடைத்து விடாது. கிடைக்கக் கூடாது. பிறகு அதன் மேல் மரியாதை இருக்காது. கடின உழைப்பு ஒன்று மட்டுமே மாணவர்களுக்கு நல்ல ஒளிமயமான எதிர்காலத்தைக் கொடுக்கும்.

 

பெற்றோர்களும் கொஞ்சம் பொறுமை காக்கலாம். பாட்டு என்பதை பொழுது போக்காக வைத்துக் கொள்ளட்டும். குழந்தைகள் பட்டதாரி ஆனவுடன் உங்களது பாடும்/ஆடும் ஆசையை நிறைவேற்றிக் கொள்ளுங்கள்.

 

 

பெற்றோர் + ஆசிரியர் = மாணவர் 19

 

நாம் மிகவும் விரும்பும் நம் குழந்தைகளுக்கு உண்மையிலேயே நாம் அவர்களை விரும்பினால் – விரும்புவதாக நாம் உணர்ந்தால் நாம் செய்ய வேண்டிய முக்கியமான ஒன்று இது தான்: அவர்களுக்காக செலவழிக்கும் பணத்தைப் பாதியாகக் குறைக்க வேண்டும்; அவர்களுடன் செலவழிக்கும் நேரத்தை இரட்டிப்பாக்க வேண்டும்.

‘நீங்கள் சொல்வது இயலாத ஒன்று. பணத்தை அவர்களுக்காகத்தானே சம்பாதிக்கிறேன்? அவர்கள் தேவையை அந்தப் பணத்தைக் கொண்டுதானே பூர்த்தி செய்கிறேன்? நான் சிறுவயதில் பட்ட கஷ்டங்கள் அவர்கள் படக்கூடாது என்று தானே இப்படி நேரமேயில்லாமல் உழைத்து, கை நிறைய சம்பாதிக்கிறேன்? அலவலகத்தில் ஏற்படும் மன உளைச்சல்கள், வியாபார நிமித்தமாக நான் மேற்கொள்ளும் பயணங்கள், எனது தகுதியை தக்க வைத்துக் கொள்ள சமூகப்பணிகள் என்று எத்தனை வேலைகளை செய்ய வேண்டியிருக்கிறது? எனது நேரம் இதற்கே சரியாகிவிடுகிறதே? நேரம் எங்கே இருக்கிறது குழந்தைகளுடன் செலவழிக்க? நீங்கள் அதை இரட்டிப்பாக்குங்கள் என்று வேறு சொல்லுகிறீர்களே!’ என்று சொல்லும் பெற்றோர்கள் நீங்கள் என்றால் உங்களைப் பார்த்துப் பரிதாபப்படுவதைத் தவிர எனக்கு வேறு வழியில்லை.

உங்களது பணத்தால் செய்ய முடியாததை உங்கள் நேரத்தை உங்கள் குழந்தைகளுடன் செலவிடுவதன் மூலம் செய்துவிடலாம் என்பதைப் புரிந்து கொண்டால் நான் சொல்வது நிச்சயம் இயலும்.

ஒரு கதை சொல்லுகிறேன். கேட்கிறீர்களா?

 

ஒரு கல்லூரி. தத்துவ வகுப்பு ஆரம்பமானது. பேராசிரியர் வகுப்பிற்குள் நுழையும் போதே தன் கைகளில் சில பொருட்களைக் கொண்டு வந்தார்.

 

மாணவர்களிடம் எதுவும் பேசாமல் முதலில் தான் கொண்டு வந்த பொருட்களிலிருந்து ஒரு பெரிய மயோனைஸ் ஜாடியை எடுத்து மேசைமேல் வைத்தார். தன்னிடமிருந்த கோல்ப் (golf) பந்துகளை ஜாடி நிரம்பும்வரை போட்டார்.  மாணவர்களை கேட்டார்: “ஜாடி நிரம்பி இருக்கிறதா?”

 

“ஆம்” என்றனர் மாணவர்கள்.

 

அடுத்ததாக கூழாங்கற்கள் நிறைந்த ஒரு பெட்டியை திறந்து அவைகளை கோல்ப் பந்துகள் நிறைந்த ஜாடியில் கொட்டினார். ஜாடியை சற்றுக் குலுக்கினார்.  கூழாங்கற்கள் கோல்ப் பந்துகளின் நடுவில் இருந்த இடைவெளியில் போய் உட்கார்ந்து கொண்டன.

 

பேராசிரியர் மறுபடியும் கேட்டார்: “ஜாடி நிரம்பி இருக்கிறதா?” மாணவர்கள் “ஆம்”  என்று தலை அசைத்தனர்.

 

பேராசிரியர் இப்போது ஒரு பெட்டி நிறைய மணலை எடுத்து ஜாடியினுள் கொட்டினார். ஜாடி முழுவதும் மணல் நிரம்பியது.

 

தனது கேள்வியை அவர் திரும்பக் கேட்க மாணவர்களும் ஒட்டுமொத்தமாக “ஆம்” என்றனர்.

 

பேராசிரியர் மேசையின் கீழிருந்து 2 கோப்பை காப்பியை எடுத்து ஜாடியில் ஊற்றினார். காப்பி மணலுடன் கலந்தது. மாணவர்கள் சிரித்தனர்.

 

பேராசிரியர் கூறினார்: “இந்த ஜாடி உங்கள் வாழ்க்கையைக் குறிப்பிடுவதாக நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். கோல்ப் பந்துகள் உங்கள் வாழ்க்கையின் மிக முக்கியமான பொருட்களான குடும்பம், குழந்தைகள், ஆரோக்கியம், நண்பர்கள், பிடித்தமான பொழுதுபோக்குகள் இவற்றைக் குறிக்கின்றன. வாழ்க்கையில் நீங்கள் எதை இழந்தாலும் இவை உங்களுடன் இருப்பவை. இவைதான் உங்கள் வாழ்க்கை நிறைவாக இருக்க உதவுபவை..”

 

சிறிது இடைவெளி விட்டுத் தொடர்ந்தார்:

 

“கூழாங்கற்கள் உங்கள் வேலை, சொந்த வீடு, கார் போன்றவை. மணல் மற்ற சின்னச்சின்ன விஷயங்கள்”

 

“சிறிது யோசியுங்கள்: முதலில் ஜாடியினுள் மணலைப் போட்டிருந்தால் என்னவாயிருக்கும்? கூழாங்கற்களுக்கோ, கோல்ப் பந்துகளுக்கோ இடம் இருந்திருக்காது. நம் வாழ்க்கையும் அதேபோல் தான். உங்களிடம் இருக்கும் நேரம் முழுவதையும் சின்னச்சின்ன விஷயங்களில் செலவிட்டால், பெரிய விஷயங்களுக்கு நேரம் இருக்காது.”

 

“………அதனால் முக்கியமான விஷயங்களுக்கு முதலில் நேரம் ஒதுக்குங்கள். குழந்தைகளுடன் விளையாடுங்கள்; ஆரோக்கியத்திற்கு முதலிடம் கொடுங்கள். மருத்துவ பரிசோதனை செய்து கொள்ள நேரம்  ஒதுக்குங்கள்.”

 

“உங்கள் துணைவி/துணைவரை வெளியில் அழைத்துச் செல்லுங்கள். வீட்டைச் சுத்தம் செய்யவும், சின்னச்சின்ன வேலைகள் செய்யவும் கட்டாயம் நேரம் இருக்கும். முதலில் முக்கியமானவற்றிற்கு நேரம் செலவிடுங்கள். எது முக்கியம், எதை முதலில் செய்வது என்று முடிவு செய்யுங்கள்.  மற்றவை மணலை போன்றவை.”

 

மாணவர்கள் அவர் கூறியதை மனதில் வாங்கிக் கொண்டு சிந்தனை வயப் பட்டிருந்த போது ஒரு மாணவி கையைத் தூக்கினாள். “ஒரு கேள்வி..” எழுந்து நின்று கேட்டாள்: “காப்பி எதைக் குறிக்கிறது?”

 

பேராசிரியர் புன்னகையுடன் கூறினார்: “யாரும் கேட்கவில்லையே என்று நினைத்தேன். நீ கேட்டது மிகுந்த மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கிறது….”

 

“உங்கள் வாழ்க்கை எத்தனைதான் வேகமாகச் சென்றுக்கொண்டிருந்தாலும், நேரத்தைச் சற்று சரியாகச் செலவழித்தால், ஒரு நண்பருடன் ஒரு கோப்பை காப்பி குடிக்க கட்டாயம் நேரம் இருக்கும் என்பதைத்தான்!’

 

கதை நன்றாக இருக்கிறது ஆனால் எப்படி நேரத்தை திட்டமிடுவது என்கிறீர்களா? நேர மேலாண்மை வல்லுனர்கள் என்ன சொல்லுகிறார்கள் என்று பார்ப்போம்.

நீங்கள் செய்ய வேண்டிய வேலைகளை

அவசரம் – முக்கியம்

 

அவசரம் – முக்கியமில்லை

 

அவசரமில்லை – முக்கியம்

 

அவசரமில்லை – முக்கியமில்லை

என்று பிரித்துக் கொள்ளுங்கள்.

குடும்பம், குழந்தைகள் முக்கியம்/அவசரம் என்பதால் அதிக நேரத்தை அவர்களுடன் செலவழியுங்கள். நண்பர்களை திருப்திப்படுத்துவது அவசரமில்லை/முக்கியமில்லை என்பதால் அதைக் கடைசியாக வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.

மனிதர்கள் தங்களது மரணப்படுக்கையில் கவலைப்படுவதில் முக்கியமான ஒன்று எது தெரியுமா? ‘எனது குடும்பத்துடன், குழந்தைகளுடன் அதிக நேரம் செலவழிக்க முடியவில்லையே’ என்பது தான். அலுவலகத்தில் இன்னும் நிறைய நேரம் செலவழித்திருக்கலாம் என்று யாரும் கவலைப் படுவதில்லை.

 

உங்கள் குழந்தைகளுக்கு உங்கள் பணம் கொடுக்க முடியாத மகிழ்ச்சியை உங்கள் நேரம் கொடுக்கும் என்பதை மறந்திடாதீர்கள், பெற்றோர்களே!

பெற்றோர் + ஆசிரியர் = மாணவர் 18

 

 

 

பெற்றோர்களுக்கு ஓஷோ கூறும் அறிவுரைகள்: 3.11.2018

உங்கள் குழந்தையை நீங்கள் மனமார விரும்புகிறீர்கள் என்றால் அவர்கள் வலிமையானவர்களாக வளர உதவுங்கள். உடலாலும், உள்ளத்தாலும் வலிமையான குழந்தைகள் தாங்களாகவே இந்த உலகத்தை ஆராய விரும்புவார்கள். குழந்தையை, அதன் உணர்வுகளை மதியுங்கள். பெரியவர்களுக்கு மரியாதையை கொடுக்க வேண்டும் உண்மை. குழந்தைப்பருவம் பரிசுத்தமானது; கலப்படமில்லாதது. அதற்கு மரியாதை கொடுங்கள்.

 

வாழ்க்கையின் மூலத்திற்கு ஒரு குழந்தை மிகவும் நெருக்கமாக இருக்கிறது. வெற்றுத்தாள் போல ஒரு குழந்தை இந்த உலகத்திற்கு வருகிறது. எதற்காக அதன் மேல் உங்கள் ஆசைகளை, உங்கள் கதைகளை  எழுத அவசரப்படுகிறீர்கள்?

 

குழந்தைகள் சின்னஞ்சிறுசுகள். பக்குவப்படாத சிறிய விதை போன்றவர்கள். எதிர்காலத்தில் இப்படி உருவாகக் கூடும் என்ற ஒரு சாத்திய நிலையிலேயே இருப்பவர்கள். அவர்களுக்கு தேவையான சுதந்திரத்தையும் அளவில்லாத அன்பையும் கொடுங்கள். சாதித்துக் காட்டுவார்கள். அவர்களது எதிர்காலத்தை பெற்றோர்கள் உருவாக்கிக் கொடுக்க முடியாது. உங்களது கடந்த காலத்தில் அவர்களை வாழ வைக்க நினைக்காதீர்கள். உங்களது பழைய நைந்து போன வாழ்க்கையை அவர்கள் மேல் சுமத்தாதீர்கள். அவர்களே தங்கள் வாழ்க்கையை எழுதிக்கொள்ளட்டும். அவர்களுக்கு திறந்தவெளியாக இருக்கும் ஒரு எதிர்காலத்தைக் காட்டுங்கள். உங்கள் குழந்தைகளை நீங்கள் உண்மையில் விரும்பினால் அவர்களிடமிருந்து விலகி நில்லுங்கள்.

 

அவர்கள் வலிமை பெற உதவுங்கள். அறியாதவற்றை அறிய உதவுங்கள். உங்கள் யோசனைகளை கொடுக்காதீர்கள். சின்னக் குழந்தைகளைப் பார்த்தால் அவர்களது பார்வையில் ஒரு தெளிவு இருக்கும். நீங்கள், கடந்து போன நாட்களைச் சேர்ந்தவர்கள். அவர்களோ நாளைய தினங்களை ஆளப் போகிறவர்கள். எத்தனை அன்பு செலுத்த முடியுமோ அத்தனை அன்பை அவர்களுக்குக் கொடுங்கள். நிச்சயமாக உங்கள் கடந்த காலத்தை அவர்களது எதிர்காலமாக்கிக் கொள்ள வேண்டுமென்று நினைக்காதீர்கள்.

 

அவர்களுக்கு மனவலிமையைக் கொடுங்கள். உங்கள் தூய அன்பைக் கொடுங்கள். அவர்கள் தூர தூர பிரதேசங்களுக்குப் பயணம் செய்ய விரும்புவார்கள். அதற்கு வலிமை தேவை. உங்கள் குழந்தைகள் உங்களை விட்டு வெகு தூரம் சென்று ஒரு தனி மனிதனாக உருவாகும் போது மகிழ்ச்சி கொள்ளுங்கள். உங்களுக்குக் கீழ் படியும் ஒரு முட்டாளாக அவன் இல்லை என்று மகிழ்ச்சி அடையுங்கள். முட்டாள்கள் மட்டுமே அடிபணிந்து நிற்பார்கள்.

 

அவர்களுக்கென்று  ஒரு எதிர்காலம் இருக்கிறது. அவர்களது திறமைக்கேற்ப அவர்கள் வளரட்டும். உங்களுடைய நகலாக உங்கள் குழந்தை இருக்க வேண்டும் என்ற உங்கள் ஆர்வத்திற்குத் தடை போடுங்கள். உங்கள் குழந்தைக்கென்று ஒரு அசல் முகம் இருக்கட்டும். அசல் முகத்திற்கு என்று ஒரு அழகு, தெய்வீகம், கவர்ச்சி இருக்கிறது. அதையெல்லாம் நகல் எடுக்க முடியாது. நீங்கள் ஒரு வில் என்றால் உங்கள் குழந்தைகள் அதிலிருந்து புறப்படும் அம்புகள். அந்த அம்புகள் இதுவரை காணாத, அறியாத நிலங்களுக்குச் செல்லட்டும். அதைத் தடுக்காதீர்கள்.

 

அறிவுத்திறன் என்பது பல புரட்சிகளைச் செய்யும். ஒரு புரட்சிக்காரனைப் பெற்றிருக்கிறோம் என்று மகிழ்ச்சி கொள்ளுங்கள். இதைப் பற்றி பெருமைப் படுங்கள். அதற்கு பதில் மக்கள் மனஅழுத்தம் கொள்ளுகிறார்கள். நீங்கள் ஒரு வில்லாளியின் கையில் வில்லாக இருக்கிறீர்கள். உங்களைப் பிடித்திருக்கும் வில்லாளிக்கு அவன் எய்தும் அம்புகளை மிகவும் பிடிக்கும். அந்த அம்புகள் பல காத தூரம் சென்று விழவேண்டும் என்று விரும்புவான். அதே சமயம் அவன் கையிலிருக்கும் அம்பு திடமாக இருக்க வேண்டும் என்றும் விழைவான். உங்கள் காலம் முடிந்துவிட்டது. புதிய அம்புகளுக்கு வழி விடுங்கள். அவைகளை வாழ்த்துங்கள். உங்கள் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து குழந்தைகளை விடுவித்து அவர்கள் வாழ்க்கையை வாழவிடுங்கள்.

 

இந்தத் தொடரைப் படிக்கும் பெற்றோர்கள் ஓஷோவின் மேற்சொன்ன அறிவுரைகளையும் மனதில் நிறுத்திக்கொள்வது அவசியம்.

 

ஒவ்வொரு பெற்றோருக்கும் தங்கள் பிள்ளைகளிடத்தில் சில எதிர்பார்ப்புகள் இருக்கும். ‘ஊஹூம், நான் அப்படியெல்லாம் என் குழந்தைக்கு எந்தவித அழுத்தமும் கொடுப்பதில்லை’ என்று சொல்லும் பெற்றோருக்கும் கூட மனதின் அடிஆழத்தில் சில எதிர்பார்ப்புகள் இருக்கும். எதிர்பார்ப்புகளை குழந்தைகளிடத்தில் சொல்லாவிட்டால் கூட அம்மா அல்லது அப்பாவின் மனதில் தோன்றும் எண்ணங்கள் குழந்தையின் மனதிற்குத் தெரிந்துவிடும். எண்ணங்களின் சக்தி இது என்று சொல்லலாம்.

 

நம் குழந்தைகளின் எதிர்காலம் பற்றி நமக்கு சில பயங்கள், சந்தேகங்கள் இருக்கும். எதிர்மறை எண்ணங்களை தவிர்த்துவிடுங்கள். இப்படி ஆகிவிடுமோ, அப்படி ஆகிவிடுமோ என்று நீங்கள் பயப்படுவது உங்கள் பிள்ளைகளுக்குத் தெரிந்தால் அவர்களும் எல்லாவற்றிற்கும் பயப்பட ஆரம்பிப்பார்கள். தேவையில்லாத  மனஅழுத்தத்திற்கு ஆளாவார்கள். ஆகவே எதிர்மறை எண்ணங்களை நேரான எண்ணங்களாக மாற்றிவிடுங்கள். உதாரணமாக பள்ளியிலிருந்து உங்கள் மகள் வரத் தாமதம் ஆகிறது என்றால் உடனே ஏதாவது விபத்து நேர்ந்திருக்குமோ, அவளை யாராவது ஏதாவது செய்திருப்பார்களோ என்றெல்லாம் எண்ணத் தொடங்காமல், போக்குவரத்து அதிகமிருக்கும் அதனால் தாமதம், அல்லது பள்ளியிலேயே சற்றுத் தாமதம் ஆகியிருக்கலாம் என்று எண்ணுங்கள். இப்படிப்பட்ட நேரான எண்ணங்களால் உங்களுக்கும் மனஅழுத்தம் அதிகமாகாமல் இருக்கும். உங்கள் மகளுக்கும் தாமதத்திற்கான காரணத்தைச் சொன்னால் வீட்டில் புரிந்துகொள்வார்கள் என்ற நம்பிக்கை பிறக்கும்.

அனாவசியமான பயங்களைப் போலவே சந்தேகங்களையும் தவிர்த்து விடுங்கள். நம் குழந்தைகளை நாமே புரிந்து கொள்ளவில்லை என்றால் அவர்கள் எங்கே போவார்கள்? யாரிடம் தங்களது குறைகளைச் சொல்லிக் கொள்வார்கள்?

 

உடல்நலம் போலவே பிள்ளைகளுக்கு மனநலமும் முக்கியம். இரண்டையும் பேணிக் காப்பது பெற்றோர்களின் தலையாய கடமை.

பெற்றோர் + ஆசிரியர் = மாணவர் 17

பெற்றோர் + ஆசிரியர் = மாணவர் 16

 

 

சென்ற வாரம் நான் எழுதியிருந்த அப்பாவின் அனுபவம் என்பதை எழுதியவர் ஜே லிட்வின் (Jay Litvin). Chabad.org என்ற இணையதளத்தில் நான் படித்ததை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொண்டேன்.

https://www.chabad.org/theJewishWoman/article_cdo/aid/2366419/jewish/Dont-Forget.htm

 

தனக்குச் சமமாகப் பேசும் தந்தையிடம் குழந்தை தனது பள்ளியில் தான் சந்திக்கும் பிரச்னை பற்றியும் பேசுகிறது. பள்ளியில் என்ன நடக்கிறது என்பதை தங்கள் பிள்ளைகள் தங்களிடம் சொல்வதேயில்லை என்று பல பெற்றோர்கள் வருத்தப்பட்டுக் கொள்ளுகிறார்கள். இளம் வயதிலேயே குழந்தைகளுடன் ஒரு நெருக்கத்தை வளர்த்துக் கொண்டுவிட்டால் பள்ளியில் நடக்கும் எல்லா விஷயங்களையும் உங்களிடம் வந்து சொல்லுவார்கள்.

குழந்தையுடன் பேசுவது என்பதில் தான் பாதிக்கு மேற்பட்ட பெற்றோர்கள் தவறி விடுகிறார்கள். பள்ளியில் என்ன நடக்கிறது என்றே தெரியாமல் இருந்துவிட்டு தேர்வு வரும் சமயத்தில்  விழித்துக் கொள்வார்கள். இது மிகவும் தவறான அணுகுமுறை. தினமும் குழந்தையுடன் பேசி பள்ளியில் என்ன நடந்தது என்பதைக் கேட்டு அறிந்து கொள்வது பெற்றோர்களின் தலையாய கடமை. அவ்வப்போது பள்ளிக்குச் சென்று குழந்தைகளின் படிப்பு, வகுப்பில் அவர்களின் பங்களிப்பு, மற்ற மாணவர்களுடன் பழகும் விதம்  முதலியவற்றை ஆசிரியர்களிடமிருந்து தெரிந்து கொண்டு வாருங்கள்.

குழந்தைகளுடன் பேசும்போது சில விஷயங்களை நினைவில் வைத்துக்கொள்வது நல்லது.

நமது மூளை நாம் பேசும், கேட்கும் வார்த்தைகளை வியப்பான முறையில் பதிவு செய்துகொள்ளுகிறது. பேசுவதற்கு முன் சற்று யோசித்துவிட்டுப் பேசுவது நமக்கும், நாம் மிகவும் விரும்பும் நம் குழந்தைகளுக்கும் நன்மையை விளைவிக்கும். பேசுமுன் யோசி என்றே நம் முன்னோர்களும் சொல்லியிருக்கிறார்கள். நாம் கூறும் வார்த்தைகள் எப்படி செயல்முறைப் படுத்தப் படுகின்றன, எப்படி ஏற்றுக்கொள்ளப் படுகின்றன எப்படி நாம் சொல்லும் சொற்களை அதிக பலன் கொடுக்கும்படியாகச் சொல்லுவது என்றெல்லாம் புரிந்துகொண்டால் வார்த்தைகளையும் தேர்ந்தெடுப்பது சுலபமாகும். நமது குறிக்கோளும் நிறைவேறும்.

சுருக்கமாகப் பேசுதல் மூளைக்கு சட்டென்று புரிகிறது: நீங்கள் நீளமாக அறிவுரை என்று கூறுவது அதற்குப் புரிவதில்லை. சின்னச்சின்ன உறுதியான கட்டளைகள் மனதில் அழுத்தமாகப் படிகின்றன.

• ‘நீ நன்றாகப் படித்தால் தான் நாளை பெரிய மனிதனாகலாம். வாழ்வில் உயரலாம்’ என்றெல்லாம் நீளமாகச் சொல்லுவதற்கு பதில் ‘நன்றாகப்படி’ என்று மாணவப் பருவத்தில் இருக்கும் உங்கள் பிள்ளைகளிடம் சொல்லுவது நல்ல பலனைக் கொடுக்கும்.
• இப்போது நடக்க வேண்டியதைச் சொல்லுங்கள். பழைய விஷயங்களை போட்டுக் கிளறாதீர்கள். ‘வரப்போகிற தேர்விற்கு ஆயத்தம் செய்து கொள்’ என்பது நல்ல பேச்சு. ‘சென்றமுறை நீ சரியாகப் படிக்கவில்லை. மதிப்பெண்கள் குறைந்துவிட்டன. இந்த முறையாவது சரியாக தயார் செய்துகொள்ள வேண்டாமா?’ இது அனாவசியப் பேச்சு.
• எதிர்மறைச் சொற்களை நமது மூளை ஏற்பதில்லை. அதேபோல ‘இதைச் செய்யாதே, அதைச் செய்யாதே’ என்பனவற்றையும் விரும்புவதில்லை. ‘புத்தகத்தை மறந்துவிட்டுப் போய்விடாதே!’ என்று சொல்லுவதைவிட ‘ஞாபகமாகப் புத்தகத்தை எடுத்துக் கொண்டு போ!’ என்பது மூளையில் நல்ல வார்த்தைகளாகப் பதியும்.
• குழந்தைகள் உங்களிடம் பேசும்போது உங்களது மறுவினையும் சரியான முறையில் அமைய வேண்டும். ‘இன்றைக்கு கஷ்டமான வீட்டுப்பாடம்!’ என்று அவர்கள் சொல்லும்போது ‘நீ ரொம்ப சுலபமா பண்ணிடுவே பாரு, நானும் உதவி பண்ணுகிறேன், சரியா’ என்று சொல்லுங்கள். ‘எப்படித்தான் முடிக்கப் போகிறாயோ?’ என்று நீங்கள் சொன்னால் குழந்தைகளின் மனதில் ‘முடிக்க முடியாது’ என்று பதிந்துவிடும்.
• நமது மூளை நாம் பேசும் வார்த்தைகளில் இருந்து ‘லேபிள்’ களைத் தயார் செய்துவிடும். உதாரணமாக உங்கள் பிள்ளைகள் இருவரும் காலையில் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள் என்று வைத்துக் கொள்ளுவோம். ஒரு பிள்ளையிடம் நீங்கள் சொல்லுகிறீர்கள்: ‘உன் அக்காதானே அவள்? அவளிடம் நீ இத்தனை மோசமாக நடந்து கொள்ளலாமா?’ என்று. கேட்டுக்கொண்டிருக்கும் குழந்தையின் மனதில் நான் மோசமானவன் என்ற லேபிள் விழுந்துவிடும். இப்படிச் சொல்லுவதற்கு பதில் ‘உன் அக்கா அவள். அவளிடம் நீ நல்லபடியாக நடந்து கொள்’ என்று சொல்லுங்கள். நான் நல்லவன் என்ற லேபிள் குழந்தையின் மனதில் பதிந்து நல்ல மாற்றங்களை ஏற்படுத்தும்.
• குழந்தைகள் உற்சாக மிகுதியில் சத்தமாகப் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது ‘ஏன் இப்படிச் சத்தம் போடுகிறீர்கள்? குரலை அடக்குங்கள்’ என்று சொல்வதை விட ‘தயவுசெய்து மென்மையாகப் பேசுங்கள்’ என்று சொல்லுவது உங்கள் மனதையும் அமைதிப் படுத்தும்.

 

குழந்தைகள் வளர வளர அவர்களது விருப்பங்களும், தேர்வுகளும் மாறுகின்றன. ஆனால் உங்கள் அணுகுமுறை உறுதியானதாக, அன்பு நிறைந்ததாக இருக்கட்டும். அவர்களது உணவுப் பழக்கம், தூக்கம், விளையாட்டு ஆகியவற்றில் கவனம் செலுத்துங்கள். உங்களது தூக்கம், உணவுப் பழக்கம் ஆகியவையும் மிகவும் முக்கியம். உங்களைப் பார்த்துத்தான் குழந்தைகள் வளருகிறார்கள். அவர்கள் எதிரில் ஏதாவது ஒரு உணவுப் பொருள் அல்லது காய்கறி, பழம் பிடிக்கவில்லை என்று நீங்கள் சொன்னால், குழந்தைகளும் அதையே சொல்லுவார்கள். ஒரு குறிப்பிட்ட நேரத்தில் தூங்க வேண்டும் என்பதை முதலிலேயே பழக்கி விடுங்கள்.

சிறு குழந்தைகளுக்கு தினமும் இரவில் புத்தகம் படித்துக் காண்பிப்பது பெற்றோர், குழந்தைகள் இடையே ஒரு நல்ல உறவை, நெருக்கத்தை  ஏற்படுத்தும். கைபேசி, தொலைக்காட்சிப் பெட்டி ஆகியவற்றை ஒரு குறிப்பிட்ட நேரம் மட்டுமே பார்க்க அனுமதியுங்கள். இவைகளுடன் நீங்கள் செலவழிக்கும் நேரத்தையும் நன்றாகக் குறைத்துக் கொள்ளுங்கள். இரவில் நன்றாகத் தூங்கி எழுந்திருக்கும் குழந்தைகள் பள்ளியில் மிகவும் கவனத்துடன் பாடங்களைக் கற்றுக் கொள்ளுவார்கள். அவர்களது படிக்கும் திறனும்,ஞாபகசக்தியும் உயரும்.

 

உணவுப் பழக்கம், தூக்கம், விளையாட்டு பற்றி தொடர்ந்து பேசுவோம்.

 

 

 

 

 

 

பெற்றோர் + ஆசிரியர் = மாணவர்15

எனது பேஸ்புக் தோழி திருமதி காயத்ரி ஹரிஹரன் தனது அனுபவத்தைச் சொல்லுகிறார், கேளுங்கள்:

இன்று எனக்கு ஒரு ஆனந்தமான வேடிக்கையான அனுபவம். எனது உறவினர் குழந்தை படிக்கும் பள்ளியில் கிருஷ்ண ஜெயந்தி கொண்டாடுவதால் நீங்கள் வந்து குழந்தைகளுக்கு கிருஷ்ணர் கதை சொல்ல முடியுமா என்று கேட்டார்.  சரி என்று ஒப்புக்கொண்டேன். என் கணவர் உடனேயே ஐபேடில் மஹாபாரதம் டௌன்லோட் செய்து கொடுத்து, பரீட்சை எழுதும் குழந்தைக்கு உதவியாக முன்னேற்பாடு செய்யும் தந்தை போல, இதைப்பார்த்து படித்துக்கொள்..கதை சொல்ல சௌகரியமாக இருக்கும் என்றார். நான் அதெல்லாம் வேண்டாம். அங்கு போய் எப்படி சொல்ல வருகிறதோ அப்படி சொல்லிக் கொள்ளுகிறேன் என்று சொல்லிவிட்டேன்.  ஸ்கூலில் மாக்கோலத்தில் கிருஷ்ணர் காலடியெல்லாம் போட்டிருந்தார்கள். நான் எல்கேஜி அறையில் போய் “ஹாய் குழந்தைகளா! உங்களுக்கு கிருஷ்ணர் கதை சொல்ல வந்திருக்கேன்” என்று சொல்லி நான் எடுத்துப் போயிருந்த தொட்டில் கிருஷ்ணரை தாலாட்டச் சொல்லி, கதையை ஆரம்பித்தேன். அதுவரை எல்லாம் நல்லபடியாகத்தான் போயிற்று. கிருஷ்ணரை கோகுலத்தில் வசுதேவர் விட்டுவிட்டு, அங்கு பிறந்த பெண் குழந்தையை எடுத்து வந்தார். அந்தக்குழந்தை கம்சன் கையில் எடுத்தவுடன் பறந்து மேலே போனாள் என்று சொன்னவுடன், ஒரு பையன் என்னிடம் எனக்கும் பறக்க முடியும் என்றான். அவ்வளவுதான்…எனக்கும் முடியும், எனக்கும் முடியும் என்று கையை விரித்து குழந்தைகள் ரூம் முழுக்க “பறக்க” ஆரம்பித்து விட்டார்கள்! கதையும் அத்தோடு முடிந்தது!!’

இதுதான் ‘குழந்தைகள் உலகம்’. இந்த உலகத்தில் நுழைவதற்கு ஒரே தேவை: குழந்தைகளின் வயதிற்கு நீங்களும் கீழே இறங்கி வரவேண்டும். அவர்களின் கண்கள் மூலம் உலகத்தைப் பார்க்க வேண்டும். எந்த வயதுக் குழந்தையாக இருந்தாலும் அந்த வயதுக்குரிய அறிவு, பொருள்களை பற்றிய புரிதல் நிச்சயம் இருக்கும். ஆனால் நாம் என்ன நினைக்கிறோம் என்றால் குழந்தைகள் ஒரு காலி பாத்திரம் என்று நினைத்துக்கொண்டு நம்மிடம் இருக்கும் அறிவு என்னும் நீரூற்று மூலம் அதை உடனடியாக நிரப்ப முயலுகிறோம்.

இதோ ஒரு அப்பாவின் அனுபவம்

ஜன்னல் வழியே பாத்துக் கொண்டிருந்த என் பிள்ளை  கேட்டான்: இந்த மரம் எப்படி தன்  கிளைகளை இது போல முன்னும் பின்னும் இப்படி அசைக்கிறது?’

நான் படித்துக்கொண்டிருந்த புத்தகத்திலிருந்து கண்ணை எடுக்காமல் சொன்னேன்: ‘மரம் அசைக்கவில்லை, மகனே! காற்று…….’ என்று ஆரம்பித்தவன் சற்று நிதானித்தேன்.  புத்தகத்தை மூடி வைத்துவிட்டு மகனின் அருகில் போய் உட்கார்ந்து நானும் அந்த மரத்தைப் பார்த்தேன். அறையின் உள்ளேயோ, ஜன்னலின் வழியாகவோ காற்றை உணர முடியவில்லை. காற்றின் ஒலியையும் கேட்க முடியவில்லை. ஒரு அறைக்குள் உட்கார்ந்து கொண்டு காற்றுதான் மரத்தின்  கிளைகளை அசைக்கிறது என்று எப்படிச் சொல்ல முடியும்? அது மரத்தின் தன்னிச்சையான செயலாக ஏன் இருக்கக்கூடாது? மரத்தின் அசைவைப் பார்த்துக் கொண்டே என்னை மறந்து நின்றேன்.

‘நீ சொல்வது இப்போ எனக்குப் புரிகிறது, மகனே! மரத்தின் அசைவு மிக அழகாக இருக்கிறது’.

‘மரம் நடனம் ஆடுகிறதோ?’

‘ஏன் மரம் நடனம் ஆட வேண்டும்?’

‘இப்போது வசந்த காலம். அதனால் இருக்கலாம். குளிர் நன்றாகக் குறைந்திருக்கிறது. அதனால் இருக்கலாம்’

‘இருக்கலாம்’

நாங்கள் இருவரும் மரத்தின் அசைவைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது அதில் ஒரு லயம் இருப்பது போல தோன்றியது. முதலில் பலமாக, மிகுந்த வலிமையுடன்; பிறகு மெதுவாக, மென்மையாக, திடீரென்று மிக பலமாக, சிலசமயம் மூர்க்கத்தனமாக மரம் அசைந்து கொண்டிருந்தது. நான் இதுவரை பார்க்காத ஒன்றாக இந்தக் காட்சி இருந்தது.

‘அப்பா, மரத்திற்கு உயிர் உண்டா?’

‘உண்டு’

‘அவைகளுக்கு உணர்ச்சிகள் உண்டா?’

‘எனக்குத் தெரியவில்லை, ஏன் கேட்கிறாய்?’

‘இந்த மரம் சந்தோஷமாக இருப்பது போலத் தெரிகிறது. ஒரு மரம் சந்தோஷமாகவும், வருத்தமாகவும் இருக்க முடியுமா?’

‘என்ன சொல்ல விரும்புகிறாய்?’

‘குளிர்காலத்தில் கிளைகள் எல்லாம் மொட்டையாக இலைகள் உதிர்ந்து போய், தலை கவிழுந்து கொண்டு தனியாக பாவமாக இருக்கும். இப்போது பாருங்கள் கிளைகள் முழுவதும் புதிய இலைகள், சூரிய ஒளியில் மின்னுகின்றன; பறவைகள் அங்கே வசிக்கின்றன. இப்போது மரமும் சந்தோஷமாக இருக்கிறது’.

நாங்கள் இருவரும் மெளனமாக வெளியே பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். மற்ற மரங்களும் இப்போது காற்றில் அசைந்து கொண்டிருந்தன. ஒவ்வொரு மரமும் ஒவ்வொருவிதமாக எதையோ சொல்ல விரும்புவது போல இருந்தன.

‘அதோ அங்கிருக்கும் ஒரு பெரிய மரத்தைப் பார். அது என்ன சொல்ல நினைக்கிறது?’

‘அது மிகவும் பழைய மரம். நிறைய வயதாகியிருக்கும். நிறைய தடவை வசந்த காலத்தையும், வெயில் காலத்தையும் பார்த்திருக்கும். அதனால் அது அதிகம் எதுவும் சொல்லவில்லை’

கொஞ்ச நேர மௌனத்திற்குப் பிறகு என் மகன் சொன்னான்: ‘நடனம் ஆட வேண்டுமென்றால் இசை வேண்டும். ஒருவேளை காற்று அந்த மரத்திற்கு மட்டும் கேட்கும் படியாக இசையை கொண்டு வருகிறதோ, என்னவோ?’

என் மகன் சொன்னதை நானும் கற்பனை செய்து பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.

என் மகன் மெதுவாகச் சொன்னான்: ‘அப்பா, எனக்கு என் வகுப்பு ஆசிரியரை அவ்வளவாகப் பிடிக்கவில்லை’

இப்போது புரிகிறதா குழந்தைகளின் உலகின் நாம் நுழைவது எவ்வளவு முக்கியம் என்று?

https://www.chabad.org/library/article_cdo/aid/2706/jewish/My-Childs-Window.htm