கடவுள் ஏன் சிரித்தார்?

சனிக்கிழமை இரவு  சென்னையிலிருந்து பெங்களூரு வருகை. பெங்களூரு மெயிலில் நிற்க இடமில்லை. உண்மையாகவே! கூட்டமான கூட்டம். RAC காரர்கள் பாடு ரொம்பவும் திண்டாட்டம். உட்கார்ந்துகொண்டே இரவு முழுக்க பயணம் செய்தார்கள். எனக்கும் இப்படித்தான் ஆகும் என்று நினைத்தேன். காரணம் எனக்கு அப்பர் பெர்த். எப்படி மேலே ஏறுவது? யாரிடமாவது மாற்றிக் கொள்ளலாம் என்று சுற்றுமுற்றும் பார்த்தால் எல்லாமே நம் வயசுக்காரர்கள்!

எங்கள் கம்பார்ட்மெண்டில் லோயர் பெர்த்துகளில் படுத்திருந்த கணவன் மனைவி இருவருமே எங்களை விடப் பெரியவர்கள். பாவம் அந்த மாமி, ‘எங்களை கேட்காதேங்கோ’ என்றார் டென்ஷனுடன். நான் அவர்களை ஆசுவாசப்படுத்தி விட்டு, யாராவது சின்ன வயசுக்காரர்கள் லோயர் பெர்த் கிடைத்து என்னுடைய அப்பர் பெர்த்துக்குப் போகத் தயாரா என்று மறுபடியும் ஒரு நோட்டம் விட்டேன்.  ஒரு இளைஞர் மிடில் பெர்த் பரவாயில்லையா என்றார். மேலே ஏறுவதற்கு இது பரவாயில்லை என்று கொஞ்சம் முயற்சி செய்து (அவருக்கு நன்றி கூறிவிட்டுத்தான்) ஏறிவிட்டேன்.

காற்று வருமா என்று சந்தேகம். கீழ் பெர்த் மாமா, மாமி இருவரும் எல்லா ஜன்னல்களையும் இறுக்கி சாத்திவிட்டார்கள். இன்னைக்கு அவ்வளவுதான் என்று நினைத்துக் கொண்டே படுத்தேன். ரயில் கிளம்பியவுடன் காற்று! அதிசயமாக இருந்தது. ரயில் வேகம் எடுக்க எடுக்க குபுகுபுவென காற்று. ‘ஆஹா! என்னைப் படைச்ச ஆண்டவனே! நன்றி! நன்றி!’ என மகிழ்ச்சிப் பெருக்கில் கையைக் கூப்பிவிட்டு, தூங்கிவிட்டேன். யாரோ தூரத்தில் சிரிக்கும் சத்தம் கேட்டது. தூக்கக்கலக்கத்தில் அதை அசட்டை செய்துவிட்டேன். ஆ! எத்தனை தப்பு!

நடுவில் ஒரு முறை கீழே இறங்கி பாத்ரூம் போய்விட்டு வெற்றிகரமாக மேலே ஏறிவிட்டேன். மறுபடி என்னை படைத்தவனுக்கு நன்றி சொன்னேன். ‘ரஞ்சனி கண்டோன்மென்ட் வந்துவிட்டது’ என நம் ரங்கஸ் எழுப்ப கீழே இறங்கினேன்.  செருப்பைத் தேடினேன். காணோம்! இரண்டும் தொலைந்திருந்தால் கூட இத்தனை வருத்தம் வந்திருக்காது. வலது கால் செருப்பைக் காணோம். இடது காலில் என்னுடைய செருப்பைப் போட்டுக் கொண்டு கீழே குனிந்து குனிந்து தேடினேன். என் கணவர் தனது டார்ச் லைட்டை வேறு கொடுத்தார். ஊஹூம்! இதென்ன இன்னொரு  செருப்பு இருக்கிறதே என்று பார்த்தால் வலது கால் செருப்பு. என்னுடையது இல்லை. ஒரு ஆணின் செருப்பு. சட்டென்று ஒரு மின்னல். ஒருவேளை கீழே படுத்திருந்த மாமா இருட்டில் தெரியாமல் என்னுடையதைப் போட்டுக் கொண்டு போய்விட்டாரோ? இருட்டு என்றால் கூட செருப்பைப் போட்டவுடன் நம்மது இல்லை என்று தெரியாதோ?

என்னுடைய செருப்பு  இப்படி இருக்கும் (மேலே)

எனக்குக் கிடைத்த இன்னொரு செருப்பு (இங்கே ஜோடியாக இருக்கிறது. எனக்குக் கிடைத்தது வலது கால் செருப்பு)

என்னுடையதும் அங்கிருந்தும் முழுக்க முழுக்க வேறு மாதிரி இருக்கிறது. எப்படி அதைப் போட்டுக் கொண்டு போயிருக்க முடியும்? ம்….ம்…..ம்……!எப்படியோ, செருப்பு போய்விட்டது. என்ன செய்வது என்று யோசிக்கும் போது ரங்க்ஸ் சொன்னார்: ‘அதையே போட்டுண்டு வா. செருப்பில்லாமல் எப்படி நடப்பாய்?’ செருப்பு என்னவோ புதிதாக இருந்தது. ஆனால் ரொம்ப பெரிசு. ஒரு காலில் லேடீஸ் செருப்பு; இன்னொரு காலில் ஜென்ட்ஸ் செருப்பு! ‘காமெடி ஷோ ஆயிடும். அய்யய்யோ! வேணாம் சாமீ! நான் செருப்பில்லாமலேயே வருகிறேன்’ என்று சொல்லிவிட்டு (நம் அதிர்ஷ்டம் ரயில் மூன்றாவது நடைமேடையில் வந்திருந்தது. மாடிப்படிகள் மேலே ஏறி, இறங்கி வெளியில் வரவேண்டும். கஷ்டம்!) வெறும் காலுடனேயே நடந்து வந்தேன். எத்தனை நாளாயிற்று. பூமியில் நம் கால் பட்டு என்று நினைத்துக் கொண்டே நடந்தேன்.

புது செருப்பு வாங்கவேண்டும். பாவம் அந்த மாமாவும்!

ராத்திரி சிரித்தது யார் என்று தெரிந்ததோ? என்னைப் படைச்சவன் தான்! ‘இப்ப எஞ்சாய்! காலைல உனக்கு இருக்கு ஹப்பா(திருவிழா!) என்று சிரித்தான் போலிருக்கு!